پرسش و دغدغه ی بسیار مهم معماران و شهرسازان امروز ما، با وجود تجربه های فراوان تاریخی و معاصر، تعریف معماری و شهرسازی ایرانی-اسلامی است. مراکز شهری و مجتمع های بزرگ شهری ما باید بازتاب
فرهنگ و ایمان اسلامی باشند، ضمن اینکه باید گویای این امر هم باشند که در ایران قرار دارند. به عبارت دیگر، جوهره ی معماری و شهرسازی باید اسلامی باشد؛ ولی سیمای ملی ایرانی داشته باشد. اما معماری و شهرسازی اسلامی چیست؟ اساساً پسوند توصیفی «اسلامی» متضمن چه ویژگی های کالبدی و عملکردی باید باشد؟ ایرانی بودن این معماری با چه خصوصیت هایی معرفی می شود؟ معماری شاخص اسلامی شام و دمشق، همان قدر با معماری مساجد باشکوه عثمانی متفاوت است که با مجموعه میدان امام اصفهان و مسجد بی نظیر شیخ لطف الله. هریک از این معماری ها ابریشم وجودی خود را دارند که بازتاب
فرهنگ و اقلیم خاستگاه خود هستند. بنابراین
معماری اسلامی را نمی توان تنها در شکل و شمایل بیرونی آن دانست و با تقلید آن در معماری های جدید ادعا کرد که
معماری اسلامی و ایرانی است. خصوصیاتی چون توحید، عدل، معاد، پرهیز از اسراف و بیهودگی، زیبایی و کرامت انسانی هستند که اگر ترجمان کالبدی پیدا کنند می توانند واجد صفت اسلامی باشند. این خصوصیات در بافت تاریخی بوشهر، به سبب ویژگی های منحصربه فرد آن موضوع تحلیل و تدقیق قرار گرفته است. بافت تاریخی بوشهر، نمونه ی شاخصی از معماری انسانی برآمده از
فرهنگ اجتماعی، جهان بینی مردم و ایدئولوژی آن ها است.