جایگاه هویت در مساکن سنتی و معاصر

خانه مکانی برای سکونت است که آدمی احساس تعلق فضایی را در ان تجربه می کند بنابراین نباید صرفا به عنوان سرپناه مد نظر قرار گیرد بلکه توجه به آن دسته از ویژگی های کیفی مسکن که تامین کننده نیازهای روانی و معنوی انسان هستند نیز شرورت دارد با نگاهی به ساختمان هایی که امروزه ساخته می شوند دریافت می شود که نوعی بی هویتی با توجه به شرایط زمانی و مکانی و عدم یکپارچگی بصری در آنها دیده می شود که به صورت قفس های مکعب شکل فاقد محیط مطلوب و بی هویت که بدلیل مشکلات اقتصادی به افراد جهت سکنت تحمیل می شود مساکن امروزی بر گرفته از الگوهای غربی و بدون رعایت مسائل منطقه ای و اقلیمی طراحی می شوند که نتیجه آن تبدیل خانه ها به خوابگاه و نداشتن آسایش و احساس بی هویتی عدم تعامل اجتماعی و بی مسئولیتی ساکنان در قبال امتداد فضای زیستی خود می باشد در مقابل خانه های سنتی ضمن دارا بودن تنوع دارای هویتی خاص و گویا هستند چرا که متناسب با فرهنگ اقلیم کاربران منطقه و بر پایه اصول و الگوهای ویژه طراحی می شد که در آن آرامش و راحتی احساس می شد

Keywords:

هویت , خانه و مسکن , معماری سنتی , معماری معاصر