بررسی ناهنجاری های جسمانی اندام فوقانی دانش اموزان و نقش تمرینات اصلاحی منتخب بر بهبود ان ها

پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان شیوع ناهنجاری های جسمانی اندام فوقانی دانش آموزان به تأثیر یک دوره حرکت اصلاحی در بهبود آنها در آموزشگاه های دوره راهنمایی پسرانه و دخترانه نواحی پنج گانه شهر تبریز در سال تحصیلی 88 - 87 انجام شد. بدین منظور از مجموعه جامعه آماری 70٬000 نفری، 7٬000 نفر به صورت تصادفی مورد ارزیابی وضعیت تغییر شکل های بدنی اندام فوقانی ( سر به جلو، پشت گرد و کمر گود) قرار گرفت. در تجزیه و تحلیل نمونه ها، از بین 7٬000 نفری که دارای ناهنجاری های متوسط و شدید بودند. 64 نفر (32 نفر دختر و 32 نفر پسر) به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (16 نفری) به گروه شاهد (16 نفری) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه 60 - 45 دقیقه تمرینات اصلاحی را انجام دادند. و قبل از شروع تمرین از هر دو گروه پیش آزمون گرفته شد. سپس داده ها و اطلاعات به دست آمده از آزمون ها و یافته های دو گروه، به صورت توصیفی (خی دو، جداول و نمودارها) و استنباطی( تی همبسته) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.براساس یافته های تحقیق حاضر، 13/4% دانش آموزان دارای دست کم یک ناهنجاری در اندام بالاتنه هستند. با این حال سهم ناهنجاری های ساختاری در بین آنها در اندام فوقانی به ترتیب در بالاترین (2/49%) است و در پایین ترین (86/59%) حد خود قرار داشت. همچنین بیشترین میزان ناهنجاری در اندام های فوقانی مربوط به سر به جلو (20/5 %) و پشت گرد (9/94 %) و کمر گود (9/76 %)می باشد که به طور معنی داری از حد انتظار پایین می باشد ( 0/01>p) از طرفی نتایج مربوط به تغییرات قبل و بعد از ناهنجاری های اندام فوقانی (عارضه ضربه تلو در پیش آزمون = 4/24 سانتی متر و در پس آزمون =3/11 سانتی متر، عارضه پشت گرد در پیش آزمون = 7/22 سانتی متر و در پس آزمون = 6/1 سانتی متر، عارضه کمر گود در پیش آزمون = 4/9 سانتی متر و در پس آزمون = 3/8 سانتی متر) نشان از تغییرات معنی دار این ناهنجاری ها داشت. به طور کلی، نتایج این تحقیق حاکی از آن است که میزان شیوع هر سه ناهنجاری در سطح پایین بوده است و همچنین میزان بهبود ناهنجاری ها افزایش معنی داری را متعاقب اجرای یک دوره حرکات اصلاحی نشان داد.