تحلیل میزان توسعهیافتگی فضای سبز عمومی شهر شیراز با تکنیک مجموعههای فازی

فضای سبز شهری ازجمله عناصر مهم شهری هست، که نهتنها به دلیل اهمیت تفریحی مورد توجه است، بلکه به دلیل نقشی که در حفظ و تعادل محیط زیست شهر ایفا میکند، ارزشمند است. با توجه به اهمیت این فضایشهری، تحلیل چگونگی توسعه آن در سالهای گذشته و آتی، نقش مهمی در شناسایی نقاط قوت و ضعف و به طور کلی گرایشهای موجود و در نتیجه مدیریت فرصتهای توسعهای در هر یک از مناطق ایفا مینماید.بر این اساس اصلیترین سؤال مطرح این است که، فضاهای سبز عمومی در مناطق شهری مختلف چگونه توسعه یافتهاند و توسعه آنها در صورت ادامه روند موجود چگونه خواهد بود؟. رویکرد پژوهشی این مطالعهبهکارگیری تئوری منطق فازی است و دادههای پژوهشی تحقیق حاضر از طریق مطالعه اسنادی، پرسشنامه و مصاحبه نیمه ساختار یافته با کارشناسان برنامه ریزی و فضای سبز شهری گردآوری شده است. نتایج تحقیقحاکی از سطوح متفاوت توسعه فضای سبز در مناطق مختلف با توجه به موقعیت مکانی، شرایط محیطی- کالبدی این مناطق و شیوه های مدیریتی در ده سال اخیر میباشد. به این ترتیب که افزایش سطوح متعلق به فضای سبز عمومی )پارکها(و نیز برخورداری از موقعیت مکانی مناسب، پیوندی ناگسستنی میان عوامل مختلف رشد و توسعه کاربری مذکور به وجود آورده و موجب تقویت آن در مناطق مختلف شهر گردیده است. همچنین شبیهسازی و تحلیلهای راهبردی مناطق کمتر توسعهیافته به لحاظ فضای سبز عمومی، نشان میدهد که به عنوان مثال چنانچه مساحت فضای سبز منطقه 7 به بیش از 03 % و 54 % افزایش یابد، منطقه 7 به ترتیب به عنوان منطقه نسبتاً توسعهیافته و منطقه قطعاً توسعهیافته قابل تشخیص خواهد بود.

Keywords:

فضای سبز , مجموعههای فازی , قابلیت دسترسی , سرانه , شیراز