اثر بربرین هیدروکلراید بر اختلالات عملکرد حرکتی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: بیماری دیابت منجر به بروز اختلالات حرکتی گردیده و بربرین هیدروکلراید، آلکالوئیدی با آثار متعدد ضد دیابتی و آنتی اکسیدان می باشد. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر بربرین هیدروکلراید بر اختلالات حرکتی ناشی از دیابت در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین طراحی شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار انتخاب و به طور تصادفی به پنج گروه مساوی: شاهد، شاهد تیمارشده با بربرین هیدروکلراید mg/kg100 دیابتی دیابتی تیمارشده با بربرین هیدروکلراید mg/kg100.50 تقسیم شدند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین با دوز 55 میلی گرم/ کیلوگرم به صورت درون صفاقی القاء گردید. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار با بربرین هیدروکلراید با دوز 50 و 100 میلی گرم/روز به مدت شش هفته به صورت خوراکی انجام شد. اندازه گیری قندخون نیز در هفته های 1 و 3 و 5 و 7 ازطریق سیاه رگ دمی به عمل آمد و در پایان هفته ششم و هفتم، گروه ها با آزمون های رفتاری، سطح شیب دار، بارفیکس و ماز y مورد ارزیابی قرارگرفتند.نتایج: گروه دیابتی تیمارشده با بربرین هیدروکلراید mg/kg100.50 بهبودی قابل توجهی را در مقایسه با گروه دیابتی در آزمون های سطح شیبدار، بارفیکس و ماز y نشان دادند. نتیجه گیری: تجویز بربرین هیدروکلراید به مدت شش هفته منجربه بهبود اختلالات حرکتی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین می شود.

Keywords:

دیابت ملیتوس , بربرین هیدروکلراید , عملکرد حرکتی , ماز y , سطح شی بدار , بارفیکس