بررسی علت تقدس آب در باغ ایرانی و ریشه یابی این تقدس

عشق به زندگی و طبیعت ریشه های عمیقی در تاریخ و فرهنگ مردم ایران دارد. مفاهیم عقیدتی و رفتاری در هسته های این تمدن نشان می دهد که انسان برای زندگی با طبیعت به ویژه طبیعتی سرسبز تلاشی دایم داشته است . در اقلیم اکثر گستره های ایران زمین سرسبزی به خودی خود در اختیار انسان نیست لک عناصر تشکیل دهنده ای سرسبزی یعنی آب و هوا خاک و خورشید آتن ا این چهار عنصر مقدس حیات آدر افکار ایرانیا حضور دارند و نیازمند به فکر تصمیم و اقدامات انسان هستند تا در شراین معینی تواما آفریننده سرسبزی باشند. اگر معماری ایران عصاره و تبلور اندیشه ایرانی در مواجه با فضای زیست انسانی است و اگر شهرهای تاری ی ماهمواره رنگ خاک و طعم آب جاری در سرزمینمان را با خود دارند دور از هه نیست که تصور کنیم بنا های ایرانی گذشته از اندیشه های شکل گیریشان دورنمایی از آرمان های انسان ایرانی اند؛ چه آنگاه که با حفظ تقدیس آب را چنان در با می گرداندند تا باغشان نیز نماد فکر و اندیشه و عناصر هستی بششان شود و چه به زمانی که بی از همیشه با را تمثیلی از بهشت بری می دانستند و تمنای جاودانگی را در با تجربه می کردند.آب به معنای سرچشمه حیات و گیاهان جلوه های جمال و زیبای طبیعت اند و حضور آب در با به عنوان یکی از عناصر اصلی همیشگی بود.آب از گتشته یک عنصر مقدس بوده است. در ای تحقیق سعی بر آن بوده کنه علت تقدس و حضور آب در پارک ریشه یابی شود وبررسی گردد که آیا ای تقدس به اسلام بر می گردد یا در ادیان گتشته ام ای تقدس وجود داشته ودر ادامه تفاوت استفاده آب در زمان اسلام و ایران باستان بررسی می شود.