بازآفرینی سایت های باستان شناسی واجد آثار تاریخی در زیرزمین با رویکرد معماری پایدار(نمونه موردی هگمتانه)

بازآفرینی سایت های تاریخی از موضوعات قابل تامل در حوزه شهری است و همواره سهم قابل توجهی از امر پژوهش را به خود اختصاص می دهد. لزوم همگامی بازآفرینی با توسعه پایدار سایت ها اعم از توسعه اجتماعی و زیست محیطی باتوجه بهبازخورد تجارب نمونه های موردی ضرورت تام دارد. از سویی نباید فراموش کرد که اصول توسعه پایدار مطرح شده همان مولفه های معماری سنتی ایران است که از دیرباز تحت عنوان معماری اسلامی در سه حوزه عملکردی، زیبایی شناختی و معنایی شناخته شده و اینک با نام های توسعه پایدار ظاهری نو یافته اند. سایت هگمتانه در همدان با قدمتی دیرینه و ویژگی های خاص و منحصر به فرد، نمونه ایست که در میان محوطه هایی ازاین دست، نگاه متفاوتی را طلب می کند که تاکنون بدان پرداخته نشده است. این محوطه علیرغم دارا بودن آثار ارزشمنددر سطح و زیر زمین و نیز اقبال گردشگران، امکانات لازم جهت جذب و افزایش مخاطب عام را دارا نمی باشد. معذلک نگارنده با توجه به زمینه تخصص خود در نظر دارد با بهره گیری از موقعیت مرکزی این محوطه در شهر، آن را به قطبگردشگری منطقه بدل نموده و با تمرکز کاربری های متجانس و حفظ ارزش های محوطه، یک پارک باستان شناسی با مولفه های پایداری اجتماعی و زیست محیطی جهت برقراری ارتباط با مخاطب عام و خاص ایجاد نماید. در این مقاله که مبتنی بر مطالعه اسنادی است در ابتدا با مرور ادبیات موجود در حوزه پایداری فضاهای شهری به استخراجمولفه های مربوطه پرداخته و در ادامه پس از شناخت ویژگی های سایت ئ تحلیل انها، سیاست های اجرایی جهت بازآفرینی در پنج شاخه مطرح شده، براساس اصول معماری پایدار تدوین می گردد و در پایان نقشه طرح راهبردی در دو فاز کوتاه مدت و بلند مدت ارائه می شود.

Keywords:

توسعه پایدار , زیست محیطی , محوطه تاریخی , بازآفرینی , هگمتانه