بررسی تاثیرات تغییرات کاربری اراضی شهر تبریزبر ناپایداری توسعه شهری

برنامه ریزی کاربری زمین شهری، ساماندهی مکانی و فضایی فعالیت ها و عملکردهای شهری براساس خواست ها و نیازهای جامعه شهریاست که هسته اصلی برنامه ریزی شهری را تشکیل می دهد. این روش انواع استفاده از زمین را طبقه بندی و مکانیابی می کند. دردیدگاه توسعه پایدار، برنامه ریزی برای نحوه استفاده از زمین و فضا جایگاه ویژهای پیدا می کند.رشد صنعت و افزایش جمعیت در شهرها، و ساخت و سازهای سوداگرانه باعث به هم خوردن نظم کاربری زمین شهری شده است.ضرورت ایجاد کاربری های جدید شهری، برای پاسخگویی به نیازهای روزافزون شهرنشینان به تدریج باعث کاهش سهم فضای سبز وباغهای شهری گردیده است که ماحصل آن آلودگی های زیست محیطی و به هم خوردن تعادل پایداری در زندگی شهرنشینان است.فضاهای سبز در شهرها، به ویژه در شهرهای بزرگ و صنعتی، دارای عملکردهای مختلفی می باشند. فضاهای سبز از یک سو موجببهبود وضعیت زیست محیطی شهرها می شود، و از سوی دیگر شرایط مناسبی را برای گذران اوقات فراغت شهروندان تعبیه می کند.علاوه بر اینها، دارای عملکردهای کالبدی نیز می باشد. اهمیت فضاهای سبز شهری تا بدان حد است که امروزه وجود این کاربری بهعنوان یکی ازشاخص های توسعه یافتگی جوامع به حساب می آید.هدف اصلی این پژوهش بررسی روند تغییرات کاربری فضای سبز شهر تبریز طی 5 سال گذشته، و نیز مطالعه تغییرات آن در مناطقهشت گانه شهرداری می باشد که به دلایل کاهش و یا افزایش تغییرات کاربری فضای سبز در نقاط مختلف شهر تبریز پرداخته می-شود. تمامی داده های این پژوهش شامل مصوبات کمیسیون ماده پنج در طی دوره مورد مطالعه می باشد. حاصل این مطالعه نشانگربرخی از ناهماهنگی ها و کاهش فضاهای سبز در تمام نقاط تبریز به نفع سایر کاربری ها و مخصوصاً کاربری مسکونی می باشد.

Keywords:

تغییر کاربری , فضای سبز , تبریز , توسعه پایدار