انعکاس جشن و شادکامی ایران باستان در اندیشه ی مولانا

واژه ی جشن از کلمه ی اوستایی یسنا (yasna) آمده و این کلمه از ریشه ی یز(yaz) مشتق شد، که معنی ستایش کردن می دهد، بنابراین واژه ی جشن به معنی ستایش و پرستش می باشد. همانگونه که اشاره شد جشن ها بن مایه ی دینی دارند و برگزاری جشن و عید از ویژگی های فرهنگی همه ی جوامع است. در ایران نیز عمر برخی جشن ها با عمر این ملت و مردم برابراست.فرهنگ رامش و بزم و باده گساری همچنان در فرهنگ ما ایرانیان بر جا ماند به طوری که درآثار نویسندگان و شاعران این مرز و بوم آثار آن هویدا است و حتی در مثنوی معنوی، کلیات شمس و سایر آثار مولانا که بیشتر از دیدگاه عرفانی قابل بررسی است، آثار باده خواری و شادی و خوشباشی مشهود است، چراکه شادی یک پدیده ی درونی و روحی است که در زندگی فردی و اجتماعی بشر حضور و نقش فعالی دارد. از این رو در دین و عرفان اسلامی نیز شادی جایگاهی والا یافته است و به آن بها داده می شود. ابعاد تعلیمی شادی در عرفان از مهم ترین نقشها ی آن به شمار می آید.

Keywords:

جشن , خوش باشی , ایران باستان , عرفان , مولوی