رابطه یادگیری خودتنظیمی و امید تحصیلی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه منطقه درودزن

هدف از انجام پژوهش حاضر تبیین رابطه بین یادگیری خودتنظیمی و امید تحصیلی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه منطقه درودزن بود. به لحاظ ماهیت و اهداف، این پژوهش از نوع کاربردی و برای اجرای آن از روش همبستگی استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه منطقه درودزن به تعداد 1435 نفر (664 نفر پسر و 771 نفردختر) در سال تحصیلی 94-1393 بود که با استفاده از جدول مورگان تعداد 304 نفر به عنوان حجم نمونه برآورد شد. این تعداد با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های یادگیری خودتنظیمی پنتریچ و دی گروت، امید تحصیلی سامانی و سهرابی و عملکرد تحصیلی فام و تیلور استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های همبستگی پیرسون، رگرسیون چندمتغیره به شیوه همزمان استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد بین یادگیری خودتنظیمی و امید به تحصیل با عملکرد تحصیلی دانش آموزان رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. از بین ابعاد یادگیری خودتنظیمی بین بعدهای (خودکارآمدی، ارزش تکلیف، راهبردهای شناختی و راهبردهای فراشناختی) با عملکرد تحصیلی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. همجنین یافته ها نشان داد یادگیری خودتنظیمی و در میان ابعاد آن بعدهای ارزش تکلیف، راهبردهای شناختی و راهبردهای فراشناختی به طور مثبت قادر به پیش بینی عملکرد تحصیلی دانش آموزان می باشند.

Keywords:

یادگیری خودتنظیمی , امیدتحصیلی , عملکرد تحصیلی