کیفیت تجلی تعامل انسان و اقلیم در معماری - مطالعه موردی بافت کهن شهر یزد -

فهم و شناخت صحیح اقلیم در جهت ایجاد نسبت درست با آن در زندگی، امری است که میتواند بسیاری از مشکلات امروز دنیای علم از جمله مشکلات زیست – محیطی را حل نماید. مشکلاتی که معمولاً از طریق نگرشها و ساز و کارهاینادرست در حیطه علوم از جمله معماری پدیدار شدهاست. این مقاله به شناخت کیفیت رابطه صحیح اقلیم و انسان در معماری پرداخته و با کمک روش علمی یعنی تجزیهی کلیتها و شناخت هر جزء، به بررسی اجزای اقلیم یعنی نظم خاک و هوا و آب و نور پرداخته و سعی میکند تا با عنایت به نظریه سیستمی، پویایی گشتالت که بیان میدارد کل، چیزی بیش از جمع عددی اجزای آن است، با روش تحلیلی به بررسی کلیت اقلیم پرداخته و اثر توأمان سه نظم خاک، هوا و آب را در نسبت با انسان و زندگی او بازشناسد. نتایج این تحقیق، نحوه نگرش صحیح برای پایدار کردن و استمرارزندگی را متذکر شده و بیان مینماید که یک فضای مصنوع در صورتی میتواند سرزندگی خود را حفظ نماید که بتواند ساختاری مانا در عین پویا همچون ساختار طبیعت و اقلیم و بوم خود داشته باشد. در این صورت معماری لازم است تا شاخصههای بومی و جغرافیایی خود را بازشناسد و در خود به تمامی بروز دهد. لذا انتقال و تقلید گونهی معماری از جایی به جای دیگر ناممکن و ناثواب میباشد

Keywords:

معماری اقلیمی , یزد , طبیعت , طبع انسان , اقلیم یزد