بررسی امکان تبدیل باغ های ایرانی به پارک های شهری

پارک ها به عنوان عمده ترین فضای باز شهری نقش بسیار مهمی در زندگی اجتماعی و مراودات فرهنگی شهر نشینان دارد. این متن در پی چگونگی راه یابی این فضا در ساختار شهر های کشور و نسبت آن با باغ ،که مفهومی شناخته شده و عمیق در فرهنگ ایرانی است، میباشد. دقتدر نمونه بوستان ها و پارک های معاصر این نکته را روشن می کند که جامعه ایران به عنوان تمدنی که خود ایجادکننده باغ و دارای یکی از سبکهای مهم باغ سازی در جهان است، فاقد روشی جدید برای طراحی باغ و پارک است. این روش جدید می تواند از باغ سازی ایرانی الگو بگیرد یا خوانشی مجدد از باغ ایرانی باشد؛ از این رو قبل از هر اقدامی لازم است که این پدیده منحصر به فرد به درستی شناخته شده و در پی آن معیارهایی بر اساس سبک باغ ایرانی برای طراحی فضاهای سبز مدرن که با زندگی امروز تناسب داشته باشد تدوین و به مرحله اجرا گذارده شود؛بدین منظور تحولاتی از بدو پیدایش پارک های درون شهری از دوران پهلوی تا به امروز در ایران مشاهده گردیده است. با توجه به رشد جمعیتکلان، در شهر ها و به وجود آمدن شکلی جدید از شهر نشینی، نیاز اساسی به پارک های درون شهری احساس می شود. شهر های ایران با داشتن پتانسیلی بسیار قوی در وجود باغ های کهن درون شهری و با ادغام منظر طراحی شهری نوین می تواند یکی از برترین پایگاه های طراحی منظر دنیا باشد. لذا تحقیقاتی در راستای تدوین ضوابط طراحی پارک بر اساس الگوی باغ ایرانی انجام گرفته که این تحقیق علاوه بر تلاش در شناخت پدیده دیرینه باغ ایرانی، به دنبال یافتن ویژگی های مشترک فضاسازی آن است؛ لذا در سه مرحله شامل شناخت، تحلیل و نتیجه گیری تنظیم و اجرا شد

Keywords:

باغ های ایرانی , باغ های شهری , پارک های شهری , منظر شهری , طراحی پارک