بررسی اثرات شوکهای دائمی و موقتی بهرهوری بر ارزشافزوده صنعت ایران دوره زمانی 1358-1389 به روش بلانچارد – کوآ

امروزه ارتقای بهرهوری به عنوان موثرترین روش دستیابی به رشد اقتصادی مطرح است. تجربه کشورهای پیشرفته نشان می دهد که در بسیاری از موارد سهم بهره وری عوامل تولید از انباشت عوامل تولید در رشد اقتصادی بیشتر بوده است. با بررسی سهم نسبی شوکهای بهرهوری بر نوسانات تولید، میتوان به اهمیت سیاستهای اقتصادی در دستیابی به پایداری اقتصاد پی برد.هدف از این مطالعه بررسی اثرات تکانه های دائمی و موقتی بهره وری بر ارزشافزوده بخش صنعت ایران در دوره 8531 تا8511 با استفاده از مدلهای اقتصادسنجی است. با بهکارگیری مدل رشد اقتصادی سولو از یک سو و روشهای خودرگرسیونبرداری، تصحیح خطای برداری و یوهانسون از سوی دیگر، اثر کوتاهمدت و بلندمدت شوکهای دائمی و موقتی بهرهوری بر ارزشافزوده صنعت ایران به روش بلانچارد-کوآ بررسی و میزان و جهت اثرگذاری بر آن مشخص میشود.بعد از تخمین مدل با استفاده از جداول تجزیه واریانس و توابع تکانه واکنش و آنی به تجزیه و تحلیل خروجیها و نتایج مدل پرداخته شده است. نتایج روابط بلندمدت نشان داده شده است که ارزشافزوده صنایع در ایران ارتباط مستقیمی با متغیرهای مستقل شامل شاخص مصرفکننده، مخارج دولت، سرمایه و تعداد شاغلان بخش صنعت دارد و ضرایب بالای آن بیانگر این است که در بلندمدت ارتقای بهرهوری موجب افزایش ارزشافزوده میشود.

Keywords:

بهرهوری , شوکهای دائمی و موقتی , ارزشافزوده , قید بلانچارد-کوآ