افزایش جذب عناصر غذایی در لوبیا با تلفیق کاربرد کودهای زیستی و شیمیایی فسفاتی و روی

به منظور افزایش جذب عناصر غذایی با مصرف کودهای زیستی و شیمیایی فسفری و روی در دو رقم لوبیا چیتی (Phaseolus vulgaris L) ، آزمایش مزرعه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتورهای این آزمایش دو رقم لوبیا چیتی ( تلاش و صدری )، چهار سطح فسفر ( P0 : شاهد، P1 : مصرف 100 کیلوگرم در هکتار سوپرفسفات تریپل، P2 : مصرف 50 کیلوگرم در هکتار سوپر فسفات تریپل و کود زیستی و P3 : مصرف کود زیستی ) و سه سطح روی ( Zn0 : شاهد، Zn1 : مصرف 50 کیلوگرم در هکتار سولفات روی و Zn2 : کود زیستی روی ) بود. کود زیستی فسفری شامل تلقیح قارچ های میکوریزی و باکتری ازتوباکتر و کود زیستی روی تلقیح با باکتری های سودوموناس بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد اثر سال بر جذب عناصر غذایی مورد استفاده به جز آهن و مس معنی دار شد. بین دو رقم مورد آزمایش، تفاوت معنی داری در صفات مورد مطالعه وجود داشت. بیشترین میزان جذب عناصر غذایی از سال دوم و از رقم صدری بدست آمد. تیمار فسفری باعث تفاوت معنی داری درجذب عناصر غذایی مورد بررسی شد، به گونه ای که تیمار P2 نسبت به شاهد باعث افزایش جذب نیتروژن ( 39 درصد )، فسفر ( 98 درصد )، پتاسیم ( 59 درصد )، آهن ( 32 درصد )، روی ( 57 درصد )، منگنز ( 45 درصد ) و مس ( 28 درصد )، شد. تیمار روی بر جذب عناصر غذایی مورد آزمایش به جز فسفر و منگنز اختلاف معنی داری ایجاد نمود. بیشترین میزان جذب و غنی سازی زیستی به جز جذب آهن از تیمار Zn1 به دست آمد. اثر متقابل تیمارهای فسفری و روی بر جذب عناصر غذایی به جز جذب فسفر و آهن معنی دار گردید. بیشترین میزان جذب عناصر غذایی از تیمار P2Zn1 به دست آمد. مصرف کودهای زیستی فسفاتی و روی منجر به افزایش جذب عناصر غذایی و تولید بذور لوبیا با کیفیت بالا و غنی از عناصر غذایی شد.

Keywords:

فسفر , روی , لوبیا , مایکوریزا , سودوموناس