تحلیل نگرش والدین نسبت به ایمنی در سفرهای دانش آموزان به مدرسه با تاکید بر پیاده روی

در بیشتر کشورهای توسعهی افته، کاهش پیاده روی کودکان به مدارس نکته ای منفی تلقی می شود، چرا که این موضوع سبب افزایش تراکم خودروها و آلودگی هوا بویژه در محدوده مدارس، عدم شک لگیری استقلال شخصیتی و بلوغ فکری کودکان با پیاده روی به مدرسه وهمچنین کاهش تحرک فیزیکی و چاقی کودکان می شود. تاکنون اقدامات مهندسی متعددی از قبیل توسعه تسهیلات پیاده روی در معابرمنتهی به مدارس لزوماً به ترویج پیاده روی در میان کودکان دبستانی منجر نشده است. از این رو، در مطالعه حاضر به تحلیل ارتباط بین نگر شهای والدین نسبت به ایمنی ترافیک در کنار متغیرهای اقتصادی- اجتماعی در استفاده از شیوه های سفر به مدرسه کودکان دبستانی بخصوص پیاده روی با پرسش از والدین پرداخته شده است. بر اساس داد ههای حاصل از این پرسشگری میدانی انجام شده، مدل لوجیتچندگانه و تحلیل واریانس چند متغیره برای تبیین اثرگذاری و ارتباط مؤلفه های نگرشی ایمنی ترافیک و اقتصادی- اجتماعی بر استفاده از شیو ههای سفر به مدرسه بویژه پیاده روی بکار برده شد. نتایج نشان می دهد اعتقاد به حل مسئله ایمنی و اعتماد به کارشناسان ترافیک توسط والدین و قوانین و اولوی تهای ایمنی ترافیک در کنار برخی از متغیرهای اقتصادی – اجتماعی در استفاده از شیوه های پیاده روی،سرویس مدرسه و خودروی خانواده دارای ارتباط معنادار است. نتایج همچنین نشان م یدهد کودکانی که با شیو ههای موتوری به مدارس رسانده می شوند دارای والدینی با اعتقاد بیشتر نسبت به حل مسائل ایمنی و همچنین اعتماد بیشتری به نظرات کارشناسان ترافیک در مقایسه با والدینی هستند که کودکان خود را پیاده به مدرسه م یفرستند. بنابراین این موضوع ممکن است نشانگر قبول وجود مشکل ایمنیدر شیوه پیاد هروی و اعتماد والدین به اظهارنظرهای کارشناسان ترافیک مبنی بر ناایمن بودن شیوه پیاده روی باشد. همچنین والدینی که قوانین و مقررات ترافیکی را نسبت به سایر والدین بیشتر درک می کنند کمتر از شیوه خوردروی شخصی برای رساندن کودکان به مدرسه استفاده م یکنند. بنابراین لازم است کارشناسان ایمنی ، با ایمن سازی مسیرهای پیاد هروی همچون احداث مسیرهای اختصاصی ایمن پیاده روی به مدرسه و جلب اعتماد والدین به انتخاب شیوه پیاده روی در سطح شهر رشت، والدین را مجاب به انتخاب شیوه پیاده روی کنند.