بازتاب «منطق الطیر» عطار در قصیده «یادداشت های بشر حافی صوفی» صلاح عبدالصبور

زبان صوفیانه یکی از مهمترین ابزارهای پرداختن به معانی سیر و سلوک و مدارج عرفانی به شماربه خو ہے ، اند. عبدا شاعر اذ میرود؛ زبانی که شاعران معاصر عرب از آن به خوبی بهره بردهاند. عبدالصبور از جمله شاعرانی i است که با میراث عظیم تصوف ایرانی آشنا بوده و به گفتهٔ خودش، آثار عطار و مولانا جزئی از شعرش به شمار می روند. وی در قصیدهٔ «یاداشتهای بشر حافی صوفی (مذکرات الصوفی بشر | t : الحافی)» که در آن از قناع (صورتک) استفاده می کند، تحت تأثیر منطقالطیر عطار قرار گرفته است که داستانی تمثیلی و نمادین از حرکت نفس به سوی کمال میباشد؛ به طوری که قحسیده در یک فضای اگزیستانسیالیستی به سوی «وحدت وجود» و «انسان کامل» در حرکت است و درنهایت بیآنکه بیه پایان برسد، به شکل مفتوح همچنان میماند. در این پژوهش که به روش ادبیات تطبیقی انجام می گیرد با بررسی مشابهات دو اثر یاد شده، تأثیرپذیری قصیدهٔ «یادداشتهای صوفی بشر حافی» از درونمایهٔ سفر کشف حقیقت داستان مرغان منطقالطیر نشان داده شده است.

Keywords:

عبدالصبور , عطار , منطقالطیر , انسان کامل