استراتژی توسعه محل بنیاد معطوف به مزیت نسبی برون رفتی از معمای عدالت- کارایی

برای سالهاست آنچه به اصطلاح اقتصاد نو خوانده می شود به عنوان اقتصادی که نرخ رشد بالایش احتمال توزیع نابرابرتری را موجه می کند مشهود شده است. در حقیقت اقتصاد رفاه مکررا بر داستان افسونگری تکیه کرده است، افسانه اینست که میتوان کارایی در تخصیص منابع را در جریان رشد محقق ساخت (عرصه ی بازار) و پس از آن هر گونه نتایج خسارت بار توزیع نامطلوب ثروت را با ابزار توزیع مجدد اصلاح کرد (عرصه دولت). اما ما براین عقیده ایم که تحقق عدالت بیشتر در توزیع نخستین ممکن است و مهمترین ابزار برای تحقق آن توجه به مزیت نسبی است. عمل به استراتژی محل-بنیاد پیرو مزیت نسبی نه تنها به رسیدن ایران به کشور های توسعه یافته سرعت می بخشد بلکه به بهترین نحو عدالت و کارایی را میسر می کند. می توان کارآیی و عدالت را همزمان در توزیع اولیه بدست آورد و ماهیت دولت نباید تنها به عنوان یک عملگر پسینی (در صورت شکست بازار و برای تحقق عدالت) درک شود. این فرض مستلزم کمرنگ کردن خط کشی های مرسوم از وظایف دولت و بازار است و اصل مبادله عدالت با کارایی را به تمامی مخدوش می کند. این مقاله از حیث روش شناسی توصیفی – تحلیلی بوده و در چارچوب نظریه انتقادی نگاشته شده است.