ادب در عرفان

مدتها ادبیات ملتها بر اساس نقل روایات و داستان خودنمائی میکرد و به طور قطع زندگی انسان هیچگاه از ادبیات قومی و بیان داستان خالی نبوده است . ما از تاریخ آباء و اجداد و نسلهای گذشته انسانها به جز قسمتی از داستانها و افکار و اندیشههای مذهبی چیزیدر دست نداریم و حتی تاریخ مردم باستان به صورت نقل و داستانسرائی به ما رسیده است و احیاناً جنبههای اجتماعی اعصار گذشته راهم باید از همین داستانها به دست آورد. میتوان گفت پیش از آن که به ادبیات منثور توجه شود و نثرهای ادبی به صورت مکتوب درآیدسرودها و شعرها مدون و مکتوب شده است و به ادبیات منظوم توجه شده است. بدیهی است که اشعار و منظومات اولیه در سطح ابتدائی و بسیار ساده و بیپیرایه بوده است و بعید نیست که بعد از سرودهای مذهبی نخست سرودها و اشعاری که در باب شجاعتها و حماسههایملی دور میزده است به وجود آمده باشد. ادبیات عرفانی یا ادبیات صوفیانه، قسمتی از میراث منثور و منظوم ادبی است که شاعران عارف یا عارفان شاعر، تحت تأثیر مشرب تصوف به وجود آوردهاند و در برگیرندهی قسمت عظیمی از ادبیات پارسی است.

Keywords:

ادب , عرفان , ادبیات