درآمیختگی عشق و اجتماع در شعر شاملو

ادب غنایی فارسی از آغاز شکل گیری تا کنون دوره های مختلفی را از سر گذرانده است. وجه مشترک دوره های مختلف شعر غناییاین بوده است که سخن عاشقانه و تغزلی فارسی علاوه بر جنبه هی غنایی و تغزلی، محمل پرداخت مفاهیم تعلیمی و عرفانی و اجتماعینیز بوده است. در دوران معاصر و در شعر احمد شاملو درآمیختگی اشعار عاشقانه و تغزلی شاملو را با مسائل اجتماعی به وضوح میتواندید. نگاه شاملو در عاشقانه یش همواره به جانب مسائل اجتماعی متوجه است و عشق فردی در شعر او همواره به سوی درآمیختگی بااجتماع و مسائل اجنماعی در حرکت است. سخن عاشقانه ی شاملو با اینکه زیباترین جلوه های یک عشق فردی را به تصویر میکشد؛ ولیهیچگاه به ورطه ی انفعال درنغلطیده است و کشش و پویایی اجتماعی در جای جای شعرش جلوه گر است. عاشقانه های شاملو بیش از آنکه متعهد به سنتهای ادب غنایی باشد، متعهد به اجتماع است و زیباترین جلوهی درآمیختگی عشق شخصی با عشق به اجتماع در ادبمعاصر، در شعر شاملو جلوه گر است.

Keywords:

شعر غنایی , شاملو , عشق فردی , اجتماع