فرآیند
مهندسی ارزش در کشورهای دیگر، سابقه نسبتاً زیادی دارد اما از ورود عملی آن به کشور و اجرای آن در پروژه های ایران، چند سالی نمی گذرد. در این مدت، تا اندازه ای شرایط قانونی برای اجرای آن در پروژه های مختلف کشور فراهم شده است و برخی از سازمانها از آن در اصلاح و بهبود پروژه هایشان یاری گرفته اند. البته تعداد موارد کاربرد و میزان صرفه جویی حاصل شده در چنین پروژه هایی، نسبت به پتانسیل کاربرد آن بسیار کمتر می باشد. تجربه های
مهندسی ارزش صورت گرفته در ایران، بیانگر این واقعیت است که به دلایلی هنوز نتیجه شایسته و قابل قبولی از کاربرد
مهندسی ارزش بدست نیامده است. لذا، این مقاله در پی آن است که با توجه به نقاط ضعف و کاستی هایی که در زمینه اجرای
مهندسی ارزش در ابعاد محتوایی و کالبدی وجود دارد، عوامل مهم و تاثیرگذار را شناسایی و معرفی نماید، تا با ارایه راهکارهایی، زمینه مساعد برای بهبود فرآیند فراهم گردد. بدین منظور بر پایه مطالعات کتابخانه ای و سپس تحقیقات میدانی که به صورت پرسشنامه و مصاحبه با افرادی که در کارگاه های
مهندسی ارزش انجام یافته در ایران حضور داشته اند ، اطلاعات لازم گردآوری شده و سپس بصورت توصیفی و با کمک یافته ها و تحلیل های آماری نتایج در دو بخش عمده ، با عنوان آسیب های ماهیتی و کالبدی
مهندسی ارزش طبقه بندی شدند. این دو بخش خود شامل مواردی می باشند که در مقاله به تشریح آنها پرداخته می شود .