سیمای امام حسین(ع) در مرثیه های سید حیدر حلی

«رثاء» در لغت به معنای گریه کردن برای شخص، ذکر مصیبت او، خوبی ها و محاسنش است که گاه به صورت شعر منظوم خوانده می شود. شعر رثایی یا مرثیه برای بزرگان دین و سایر بزرگان دنیا و کسانی که منشأ خیر و برکتی بوده‏اند گفته شده است. از حوز های ادبی که در حیطه ی شعر رثایی قابل بررسی است، اشعار حسینی است، اشعاری که به بیان مظلومیت ها و مصائب امام حسین(ع) به ویژه مسئله ی قیام و شهادت ایشان در روز عاشورا می پردازد؛ مراثی حسینی از دیرباز و بعد از قیام امام حسین(ع) آغاز می شود و تا به امروز نیز در اشعار شاعران شیعی نمود دارد، اشعاری که حامل معانی و اندیشه های پرباری هستند. سید حیدر حلی، شاعر عراقی از معروفترین مرثیه سرایان معاصر در حیطه ی رثای حسینی است. رثای او برای جدش امام حسین(ع) و مرثیه سرایی های او برای آن حضرت که مدت زمان طولانی را در طول زندگی اش داغدار آن حضرت بوده، عشق والای این شاعر اهل بیت را نسبت به امام حسین(ع) به خوبی نمایانگر می باشد. پژوهش حاضر نیز درصدد است، تا با بهره بردن از روش توصیفی – تحلیلی به بررسی ابعاد و مضامین رثایی در مراثی حسینی حیدر حلی بپردازد. از مضامینی که در رثای حسینی قابل بررسی است می توان به بیان مظلومیت امام حسین و یارانش و نحوه ی شهادتشان و حوادث بعد از عاشورا تا اربعین اشاره کرد. حلی با بهره بردن از مضامینی که نشان از جایگاه والای امام حسین(ع) دارد، تلاش می کند مراثی حسینی خویش را سوزناک تر بیان کند.

Keywords:

مرثیه , شعر حسینی , امام حسین(ع) , حیدر حلی