تحلیل عوامل موثر در رکود جهانگردی بین المللی ایران با استفاده از مدل AHP

امروزه گردشگری، بعد از نفت به عنوان کالایی تجاری، درآمدهای جهانی سرشاری ایجاد کرده و حجم زیادی از تولید ناخالص ملی جهان را تشکیل می دهد، به نحوی که در طول دو دهه گذشته سریع ترین بخش اقتصادی در حال رشد جهان بوده است (سارا ریو،2007). از نظر اقتصادی، گردشگری بین المللی بیشترین عایدی را ایجاد می کند، دریافتی های ارزی حاصل از گردشگری بین المللی بیشتر از محصولات نفتی، خودرو و تجهیزات ارتباطی تامین می شود. (سازمان جهانی جهانگردی،2004). جهانگردی یکی از بخش های اجتماعی- اقتصادی و یکی از مولفه های عمده تجارت بین المللی شده است و در خلال نیمه دوم قرن بیستم حدود چهار- پنج درصد افزایش داشته است. هم اکنون ترکیب گردشگری بین المللی و داخلی به عنوان بزرگترین صنعت جهان شناخته شده است (اینسکیپ،1389). اگرچه تمایل به مسافرت برای کشورهای در حال توسعه در حال افزایش است، جهان سوم فقط یک سوم بازدید کنندگان بین المللی را جلب می نماید. آمارهای سازمان جهانی جهانگردی نشان می دهد که کشورهای در حال توسعه فقط 35 در صد از کل حجم ورود بازدید کننده جهان را به خود اختصاص می دهند. اروپا بزرگترین میزبان منطقه بوده است و 59/3 درصد از کل گردشگران جهان را به خود جلب می کند. (ولا،1384).