نقش طبیعت گرایی در پایداری در آثار معماری معاصر(دوران بعد از انقلاب اسلامی ایران)

توجه به محیط زیست طبیعی از گذشته همواره مورد توجه بوده است. در چند دهه اخیر این توجه به میزان قابل توجهی افزایش یافته که دلیل آن را می توان بحران های زیست محیطی و پیامد آن بحران عصبی قرن اخیر را بر شمرد. در ایران کهن توجه به طبیعت همواره جایگاه ویژه ای داشته است. در ادوار گذشته به دلیل توجه به طبیعت و همنشینی ذاتی در کنار طبیعت، شاهد معماری پایدار بوده ایم که در نتیجه آن این نوع از معماری تا دهه های پیش نیز پاسخگوی نیاز کاربران آن بوده است. امروزه به دلیل عوض شدن مدل زندگی و وجود خانه های آپارتمانی، امکان حضور طبیعت به این صورت کمتر و در نتیجه شاهد عدم پایداری این نوع جدید معماری هستیم. همچنین وجود ساختمان های اداری، فرهنگی و آموزشی و غیره که با توجه به نیازهای زندگی اجتماعی ضروری می باشند، نوع جدیدی از ساختمان هایی هستند که باید از کیفیت قابل توجهی برخوردار باشند.پرسش کلیدی در این زمینه آن است توجه به طبیعت در آثار معماری معاصر ایران تا چه حد توانسته پایداری را در حوزه ی جدید معماری وارد کند و این توجه به طبیعت از چه مسیر هایی در این آثار قابل جستجو می باشد. برای پاسخگویی به این پرسش ها از روش مورد پژوهی و برای گرداوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و میدانی استفاده گردیده است. هفتاد نمونه از آثار معماران معاصر که طبیعت گرایی را به عنوان ایده اصلی در طراحی در نظر داشته اند به عنوان نمونه و به صورت تصادفی انتخاب شده اند. نتیجه آنکه طبیعت گرایی در چند دسته مهم - به عنوان نمونه برداشت انتزاعی و یا استفاده از حس مکان طبقه بندی می شوند که هر کدام نقش اساسی در رسیدن به پایداری و معماری مطلوب ایفا می کنند

Keywords:

طبیعت گرایی , معماری معاصر , پایداری , حس فضا , برداشت انتزاعی , مصالح طبیعی