ارتقای کیفیت محیطهای شهری با رویکرد برنامهریزی محله با شاخصهای کالبدی فضایی (مطالعه موردی علوی خرمآباد)

کیفیت زندگی در محیطهای شهری یکی از مهمترین حوزههای مطالعاتی شهری در کشورهای مختلف است. این امر مهم به دلیل اهمیت روزافزون مطالعات کیفیت زندگی در غالب امور مهم شهری وسیاستهای اعمال شده در هر شهر مورد پژوهش به صورت چندبعدی و پیچیده از سوی متفکران علوم شهری قرار گرفته است. برای ارتقای سطح کیفیت محیطهای شهری با رویکرد برنامهریزی محله ازشاخصهای جامع و کاملی باید استفاده نمود که نمونه موردنظر در این تحقیق استفاده از شاخصهای کالبدی فضایی میباشد کیفیت زندگی شهری معمولاً از طریق شاخصهای ذهنی حاصل از پیمایش وارزیابی ادراکات و رضایت شهروندان از زندگی شهری و یا با استفاده از هر دو نوع شاخصها اندازهگیری میشود. در این مطالعه سعی شده که به تعیین سطح کیفیت زندگی با تدوین معیارهایی در عرصههایمختلف )اجتماعی، کالبدی، زیرساختی، زیباشناختی و غیره ...( که متاثر از شرایط خاص این محدوده است به اولویتبندی معیارهای و زیرمعیارها موردنظر و مشخص نمودن این محله در جایگاه خود در شهرخرمآباد در سلسله مراتب شهری به لحاظ رویکرد زندگی با توجه به برنامهریزی در محله، از روش تحلیل سلسله مراتبی )مقایسه دودویی معیارها( جهت اتخاذ تصمیم نهایی استفاده شده است. نتایج حاصله منجر به ارزیابی و بیانگر قرار داشتن محله علوی در جایگاه شهر خرمآباد با چه کیفیت زندگی شهری میباشد روش به کار رفته در این تحقیق با رویکرد توصیفی تحلیلی بوده و جمعآوری اطلاعات براساس مطالعات کتابخانهای )اسنادی(، مشاهدات میدانی و تکمیل پرسشنامه با حجم نمونه آماری )کوکران( حدود 300خانوار به شیوه تصادفی تدوین شده است.

Keywords:

کیفیت محیط , برنامهریزی , شاخص کالبدی فضایی , مشکلات محله , روش تحلیلعاملی