تأثیر باورها و نگرشهای نجومی بر اوضاع اجتماعیو سیاسی ایراندر سده های چهارم تا نهم ق.

اعتقاد به تاثیر اجرام سماوی در سرنوشت بشر شاید سابقه ای به درازای عمر او داشته باشد. چنین نگرشی نسبت به اختران در میان تمامی تمدن های باستانی از جمله ایران نیز وجود داشته است. باظهور اسلام و با توجه به نقش و جایگاه انسان در این دین، باور به احکام نجومی برای مدتی به فراموشی سپرده شد. با پیروزی مکتب اشاعره جبرگرا که همراه با قدرت یابی ترکان بود و پس از آن آمدن مغولان که به تأثیر آسمان بر سرنوشت بشری بسیار باورمند بودند بار دیگر تو جه به باورهای نجومی و اندیشه های جبری گرایانه در ایران در قالب تصمیم گیری ها و عملکردها در بخش های مختلف حکومتی و در سطح جامعه گسترش یافت. استفاده از نتایج احکام النجوم در لشکرکشی ها،عقد پیمان نامه ها، جنگ و صلح، جلوس به تخت شاهی، شکار، سفر، اجابت دعا و درمان بیماری هاتنها نمونه هایی از تاثیرات این باورها در زندگی مسلمانان سده های میانه است. مقاله حاضر می کوشد، چگونگی احیای نگرش های نجومی را در فاصله زمانی قرن چهارم تا نهم هجری در ایران توضیح دهد

تأثیر باورها و نگرشهای نجومی بر اوضاع اجتماعیو سیاسی ایراندر سده های چهارم تا نهم ق. Keywords:

احکام النجوم (تنجیم) , تقدیر , ترکان , اشاعره , مغولان , ایران عصر میانه