بررسی نقش فضای باز در رشد و ارتقاء خلاقیت کودکان در محیط های آموزشی

حیاط باز مدارس عرصه تعاملات و روابط قوی احساسی و ادراکی دانش آموزان تلقی می شود. در مدارس کنونی ایران، تمام توجهات برنامه ریزان و طراحان معطوف به فضاهای درونی است و هیچگونه برنامه آموزشی مستقلی برای حیاط مدارس و برنامه ریزی برای طراحی و کیفیت بخشی به فضاهای باز صورت نگرفته است؛ لذا این بستر فاقد انسجام و هویت لازم بوده و به ارضای کامل نیازهای آموزشی، بازی و استراحت، یادگیری و خلاقیت دانش آموزان نمی انجامد؛ بنابراین هدف از پژوهش حاضر ارتقاء کیفی فضاهای باز مدارس و بسترسازی آن جهت شکوفاسازی خلاقیت و نشاط سازی و سرزندگی آن برای کودکان می باشد. چرا که قرار دادن کودک در محیطی سالم برای تعلیم و تربیت، بازی و ورزش و معاشرت و رشد حق اوست. اگر کودکان مجبور باشند در فضایی آموزش ببینند که حس جستجوگری شان را نابود کند و مانع رشد و خلاقیت آنها گردد، تلاش برای ارتقا کیفیت یادگیری، بی ارزش خواهد بود. جهت دستیابی به هدف مورد نظر این مقاله درصدد پاسخ گویی به سوالات زیر می باشد: نقش فضای باز در محیط های آموزشی در ادراکات و رفتارهای کودکان از جمله تأمین رشد و خلاقیت آنان چیست؟ چگونه می توان از فضاهای باز در فرایند شکوفاسازی خلاقیت در کودکان بهره گرفت؟ با هدف نیل به پاسخ گویی به این سوالات، این تحقیق از نوع کاربردی بوده و در آن از روش توصیفی- تحلیلی استفاده گردیده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که کیفیت فضای باز آموزشی با در نظر گرفتن فضای سبز، فضای بازی مناسب با هدف جستجوگری و مشارکت کودکان، فراهم کردن تجهیزات ورزشی و بازی، فضای نیمه باز برای برگزاری کلاس های درسی و غیره می تواند نقشی موثر در رشد کودکان و افزایش انگیزش و علاقه به محیط آموزشی و در نهایت خلاقیت در کودکان داشته باشد.

Keywords:

فضای باز , کودک , فضای آموزشی , خلاقیت