معماری بوم گرایانه و تاثیر آن در طراحی فضاها

در پی پیشرفت های صنعتی در عصر حاضر و با ظهور معماری مدرن، طراحی، بدون توجه به بستر قرارگیری ساختمان و در پناه استفاده روزافزون از تأسیسات مکانیکی، رواج یافت و به این ترتیب به اهمیت اقلیم در معماری که تا قبل از آن یکی از ارکان اصلی طراحی بود، کم توجهی شد. استفاده بی رویه ونامناسب از سوخت های فسیلی الودگی شهرها و صدمات جبران ناپذیری به محیط زیست را به همراه داشت. محدودیت منابع سوخت فسیلی، مشکل آلودگی و نیز پدیده گرم شدن کره زمین موجب شد که بستر و اقلیم در طراحی معماری از نیمه اول دهه پنجاه شمسی مورد توجه مجدد قرار گیرد و مجامع بین المللی بر آن شدند تا کنترل روند مصرف انرژی را از منابع و حامل های تجدید ناپذیر و نیز کاهش آثار منفی زیست محیطی ناشی از آن، در اولویت کار خود قرار دهند. لذا پس از بحران نفتی سال 1973 میلادی، کشورهای صنعتی کوشیدند تا با اقدامات مناسب، مصرف سوخت بخش های مختلف خود را کاهش دهند و استفاده منطقی از انرژی و بهینه سازی مصرف از مسائل عمده خود به حساب آوردند. مشکلات ناشی از مصرف نامناسب انرژی در قرن بیست و یکم، که تمام جوامع دنیا به آن درگیرند، لزوم طراحی معماری همساز با محیط را نشان می دهد. طراحی اقلیمی روشی برای کاهش همه جانبه هزینه انرژی در ساختمان است. طراحی بوم گرایانه ساختمان اولین خط دفاعی در برابر عوامل اقلیمی خارج بنا است.