استخراج فراساحلی و انتقال محصولات نفت و گاز، خلیج فارس و دریای عمان را به یکی از پرترددترین مناطق دریایی جهان تبدیل کرده است. بطوریکه سالانه نزدیک به 50 هزار کشتی از تنگه هرمز عبور می کنند که یک سوم از این تعداد را تانکرها تشکیل می دهند این حجم تردد ترافیکی نزدیک به 60 هزار مورد ورود کشتی ها به بنادر و پیانه های منطقه در سال، تاثیرت جدی بر محیط زیست دریایی و ایمنی دریانوردی خواهد گذاشت. سکوهای نفتی سازه های اصلی صنعت فراساحل می باشند که تجهیزات و وسائل مورد نیاز استخراج و تولید نفت و گاز طبیعی را در دریاها فراهم می کنند. در مراحل اول دکلهای شناور برای حفر چاه های اکتشافی بکار می روند و در صورت موفقیت آمیز بودن عملیات حفاری سکوی دائمی تولید در همان محل نصب خوهد شد . کارکرد خاص سکوهای نفتی موجب وجود ریسک زیاد در بروز الودگی نفتی و تولید انواع پسماندها و در نتیجه ایجاد مخاطرات زیست محیطی می شود . برخی از این پسماندها ناشی از حفاری زمین مانند کنده های حفاری و برخی نیز ناشی از مواد نیاز برای حفاری چاه مانند سیالات حفاری و افزودنی های آنها می باشد به عنوان مثال گل های حفاری حاوی مخلوطی از مواد مختلف آلی و غیر آلی از جمله گازوییل هیدروکربنهای غیر اشباع شده است. در طی عملیات حفاری، کنده های حفاری نفت خام، گاز، فلزات سنگین، بیوسیدها و سورفکتانت تولید خواهد شد. تعهدات بلند پایه و طولانی مدت توسط دولتهای منطقه برای حفاظت موثر مدیریت و توسعه پایدار محدوده خلیج فارس و منابع آن بسیار مهم می باشد پشتیبانی دولتها به عنوان ابزاری برای حصول اطمینان از اجرای اولویت های منطقه ای و جهانی می باشد در این راستا مطابق مواد پروتکل 1978، مرکز کمکهای متقابل در موارد اضطراری در دریا شامل همه اعضای سازمان منطقه ای حفاظت از محیط زیست خلیج فارس راپمی از جمله ایران امارت متحده عربی، قطر، عربستان سعودی، عمان و کویت در کشور بحرین با هدف حفاظت و نظارت بر آبهای مشترک تاسیس گردند. از جمله فعالیتهای این مرکز گزارش دهی تمامی حوادث منجر به آلودگی منطقه و پیگیری فعالیتهای لازم مانند پاکسازی آلودگی و غیره می باشد در این مقاله آلودگی های ناشی از
فعالیت سکوهای نفتی در مناطق فراساحلی استان بوشهر براساس گزارشات واصله از مرکز کمکهای متقابل در موارد اضطراری در دریا MEMAC مورد بررسی قرار گرفته است.