پارک فناوری، ساختار سازمانی توسعه خلاقیت و نوآوری

رشد و توسعه نوآوری خلاقیت در سازمان، متضمن وجود ساختارهایی متناسب و سازگارا در درون سازمانها است. پارکهای فناوری Science and Technology Parks و مراکز رشد، ساختارهای سازمانی نوین مطرح شده طی دو دهه اخیر محسوب می شوند که با دارا بودن مختصات منحصر بفرد و در بر داشتن پارادایمهای خاص دانش پایگی در معماری سازمانی خود، ضمن هموار سازی و رفع بسیاری از موانع فرا روی توسعه نوآوری و خلاقیت، ارائه خدمات حمایتی و مشاوره به شرکتهای نوآور در حیطه هایی چون مدیریت دانش، ثبت مالکیت فکری، مدیریت پروژه و سرمایه گذاری خطر پذیر را صورت می دهند. توسعه خلاقیت و نوآوری از منظر سازمانی نیازمند بستر سازی مناسب و سیاست گذاریهای همسو با این بستر است که با مهیا شدن آن، بلوغ نوآوری و خلاقیت را در یک سازمان می توان انتظار داشت. تا کنون مدلهای متنوعی از معماری سازمانی در پارکهای فناوری در سرتاسر جهان پیاده سازی و معرفی شده است که البته طبق دستو بندی انجمن بین المللی پارکهای علمی فناوری هر کدام نقاط قوت و کاستهای خاص خود را دارند. یکی از مهمترین سیستمهای تاثیر گذار روی پارکهای فناوری، سیستم ملی نوآوری یک کشور است که تمام سمت و سو و جهت گیری های یک کشور را در ارتباط با افق و چشم انداز نوآوری و خلاقیت در بر دارد. در این مقاله ضمن تشریح سیستم ملی نوآوری و جایگاه پارکهای فن آوری و مراکز رشد در این نظام، به بررسی ویژگی های سازمانی پارک فناوری و ویژگیهای منحصر بفرد این نهادهای نوین بعنوان عضوی فعال در بدنه سیستم ملی نوآوری NIS خواهیم پرداخت و پس از بررسی ادبیات مرتبط و پرداختی گذرا بر مدل نمونه ارائه شده، مدل مفهومی مدیریت نوآوری و خلاقیت را در این ساختار ها تشریح خواهیم نمود.

Keywords:

پارک فناوری , سیستم ملی نوآوری NIS , مرکز رشد , ساختار سازمانی