نقش برنامه توانبخشی و بازپروری بر کارآیی متابولیکی و هزینه انرژی بیماران فلج مغزی اسپاستیک دایپلژی

مقدمه و هدف: هدف از این مطالعه مقایسه هزینه انرژی استراحتی و کارآیی سوخت و سازی بیماران فلج مغزی اسپاستیک بامیانگین سن ١١ سال، قبل و بعد از یک دوره تمرینات هوازی و مقایسه این شاخصها با افراد سالم می باشد.روش کار : ١٥ کودک فلج مغزی اسپاستیک دای پلژی داوطلبانه در یک برنامه ورزشی توانبخشی شرکت کردند و ١٨ کودک سالمهمتایشان ( گروه کنترل ) نیز به صورت تصادفی برگزیده شدند . گروه تجربی برنامه تمرینات هوازی را به مدت سه ماه، بهصورت سه جلسه در هفته با شدت کار HRR=45±2/5% معادل ضربان قلب (144)bpm اجرا کردند. متغیرها مطابق با پروتکل اصلاح شده مک مستر روی چرخ کار سنج تنتوری اندازه گیری شدند. نتایج : متعاقب اجرای تمرینات سه ماهه ضربانهای قلب استراحت و زیر بیشینه و شدت اجرای فعالیت(HRR%) به میزان قابل توجهی کاهش یافت (p<0.05). هزینه انرژی استراحتی گروههای بیمار و سالم تقریبا یک سان بود . میزان اکسیژن مصرفی متناسب با بازده کار در پس آزمون بیماران به میزان معنی داری کاهش یافت (p<0.05) که از افزایش کارآیی متابولیکی حکایت می کنند.نتیجه نهائی : بیماران فلج مغزی از هزینه ورزش بالاترو سطح پایین تر توانایی قلبی عروقی نسبت به افراد س الم برخوردارند وفعالیتهای ورزش درمانی به افزایش کارآیی سوخت و سازی بیماران منجر می شود که از جنبه های بالینی قابل توجه است.

Keywords:

توان بخشی , سوخت و ساز استراحتی , فلج مغزی