مقایسه دو روش طراحی درمان رادیوتراپی سه بعدی و دو بعدی در رادیوتراپی تومورهای سینوسهای پارانازال

هدف از این مطالعه بررسی امکان پرتودهی هموژن در تومورهای سینوسیهای پارانازال با حفظ در مسیر بینایی در حد تحمل بود. مواد و روش ها: بر روی سی تی اسکن 20 بیمار مبتلا به تومورهای early و یا advanced سینوسیهای پارانازال دو روش طراحی درمان رادیوتراپی سه بعدی و دو بعدی انجام شد. هیچکدام از این بیماران قبلا رادیوتراپی دریافت نکرده بودند. در طراحی درمان 4-2 فیلد ایزوسنتریک با شیلد مناسب برای هر بیمار طراحی گردید. Dose Volume Histogram یا منحنی حجم - دز (DVH) برای PTV و مسیر بینایی که شامل چشمها (گلوب)، کیاسما واعصاب اپتیک بود رسم شد ودر هردو طراحی درمان مقایسه گردید. نتایج: سطح زیر منحنی در DVH ها با هم مقایسه گردید. سطح زیر هر منحنی DVH چشم سمت درگیری تومور و چشم سمت مقابل با روش طراحی درمان دو بعدی بیشتر از سه بعدی بود که از نظر آماری معنی دار بود (P<0/05). این افزایش سطح زیر منحنی نشاندهنده دز تجمعی بالاتر هر دو چشم با روش طراحی درمان دو بعدی بود . سطح زیر منحنی DVH کیاسما نیز بطور معنی داری ازنظر آماری در روش دو بعدی بطور چشمگیری پایین تر بود. (P=0/007 اما هیچ تفاوت معنی داری از نظر آماری در دز تجمعی عصب اپتیک سمت درگیری تومورال بین دو روش دیده نشد . (P>0/05). سطح زیر منحنی DHV در PTV تفاوت معنی داری در دو روش نداشت. (201/1 ± 16/23 میلیمتر مکعب با روش دوبعدی و 201/15 ± 15/09 میلیمتر مکعب با روش سه یعدی). حجمی از PTV که 90% دز تجویز شده را دریافت می کرد با روش دو بعدی 96/9 ± 4/41 سی سی و در روش سه بعدی 97/2 ± 2/62 سی سی بود. P>0/05). نتیجه گیری: روش سه بعدی رادیوتراپی در تومورهای سینوسهای پارانازال امکان تحویل دز کافی به تومور را میدهد و خطر توکسیسیته ناشی از درمان در مسیر بینایی کمتر میشود.