سیمان یکی از مهمترین مصالح ساختمانی است که نقش به سزائی درپیشبرد اهداف عمرانی و ساخت و سازها و برنامه ریزی های بخش مسکن دارد. با گذشت بیش از 70 سال از ورود
سیمان به کشور ما، متاسفانه دستگاه های مسئول نتوانسته اند الگوی مناسبی برای مراحل مختلف تولید، توزیع و مصرف
سیمان بوجود آورند تا ضمن حداکثر بهره وری از این مصالح ساختمانی از نوسانات مختلف بازار
سیمان در فصلهای مختلف کاری بکاهند. طرح جامع
سیمان که در سال 1382 از سوی وزارت بازرگانی و وزارت صنایع تدوین شد، بخاطر بی توجهی به موضوع مصرف صحیح
سیمان وپی ریزی فرآیند توزیع
سیمان بر بناهای غلط گذشته نتوانست گره از مشکلات
سیمان را برطرف کند. این در حالیست که بخش قابل توجهی از دلایل ناپایداری ساخت و سازهای کشور در برابر زلزله، مصرف
بتن های دست ساز و غیر استاندارد در بخش فونداسیون ها، ستون ها و سقف ها و سایر بخشهای سازه ای بر می گردد که در صورت استفاده از
بتن استاندارد در این بخشها ضریب ایمنی ساختمانهای کشور افزایش می یابد. لذا تعریف الگوی مناسبی برای مراحل مختلف تولید، توزیع و مصرف
سیمان با هدف رسیدن به
بتن استاندارد در بخش سازه نیازند تعریف ساختار مناسبی برای این مراحل است. این مقاله به دنبال تعریف الگوی مناسبی برای مراحل مختلف تولید، توزیع و مصرف
سیمان با هدف رسیدن به
بتن استاندارد می باشد.