اثر دستورالعمل کانون توجه در راه رفتن به عقب در آب بر بهبود تعادل پویا در سالمندان

مقدمه: استفاده از روش های مکمل در تمرینات سالمندان همواره مورد توجه محققان بوده است. بکار گیری دستورالعمل کانون توجه در تمرینات در آب به منظور اثر بخشی بیشتر در ابعاد جسمانی و شناختی نیز از این جمله است. هدف: هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات دو شیوه تمرینی راه رفتن به عقب در آب، با و بدون دستورالعمل توجه بیرونی بر بهبود تعادل پویا سالمندان بود. روش شناسی : شرکت کنندگان در این تحقیق 20 نفر از سالمندان بالای 60 سال واجد شرایط شهرستان سبزوار بودند که براساس نمره پیش آزمون تعادل به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرینی شامل گروه تمرینی راه رفتن به عقب در آب با و بدون دستورالعمل توجه بیرونی بود.هر دو گروه تجربی و کنترل تمرینات را به مدت دو هفته و در 6 جلسه و در هر جلسه به مدت 45 دقیقه انجام دادند. به منظور تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه های تکراری جهت تعیین اثر و تحلیل کواریانس به منظور مقایسه گروه ها در سطح معنی داری ( p<0/05 ) استفاده شد. یافته ها: گروه تمرینی راه رفتن به عقب در آب با دستورالعمل توجه بیرونی بر تعادل پویا اثر معناداری ایجاد نموده است (p=0/006) و نیز در گروه تمرینی راه رفتن به عقب در آب بدون دستورالعمل توجه بیرونی نیز تفاوت معناداری ایجاد شده است (p=0/002). بحث و نتیجه گیری : به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد افرادی که به روش تمرینی راه رفتن به عقب در آب با و بدون دستورالعمل توجه بیرونی ( هر دو گروه )، تمرین کردند در عملکرد تعادلی بهبود معناداری پیدا کردند و تمرین راه رفتن به عقب در آب بدون دستورالعمل توجه بیرونی نسبت به ارایه دستورالعمل بیرونی موجب عملکرد تعادلی بهتر در بین افراد سالمند شد (p=./047).

Keywords:

نوع راه رفتن , توجه بیرونی , تمرینات در آب , سالمندان , تعادل