نقش پایداری اجتماعی در بهبود کیفی فضاهای آموزشی

فعالیت های اجتماعی و مشارکت موثر در این فعالیت ها در راستای رسیدن به هدف و پاسخ گویی مناسب به مسایل و دغدغه های اجتماعی امری است که همواره انسان را با خود درگیر کرده و یکی از مهم ترین نیازهای او در زندگی اجتماعی است. یافتن راهی جهت مشارکت سودمند و همکاری هر چه بهتر و کم دردسر در هر دوره زمانی که انسان را به خود دستگیر کرده و او را به یافتن راهکارهای جدید و موثرتر سوق داده است. پس از مطرح شدن مباحث توسعه پایدار و بسط آن به معماری، معماران و صاحب نظران این نتیجه رسیدند که با ارایه راهبردهای هدفمند در طراحی می تواند به واسطه طراحی و ساخت فضاهای معماری اجتماعی و مشارکت جو، تعاملات و کارکردهای اجتماعی و گروهی را در زندگی انسان قرن حاضر بهبود بخشند. البته این مهم در معماری گذشته ایران، یونان، روم و....نیز بسیار دیده شده و می توان آن را نوعی بازیابی مفاهیم معماری اجتماعی در قرن 21 ناودیس. به جهت بررسی این مقوله مطالعاتی به شیوه کتابخانه ای در تجزیه و تحلیل آن ها به صورت تفسیری و استنباط صورت گرفت که در نهایت به کمک اندکی مطالعات تاریخی و اظهارنظرهای میدانی تکمیل شده و نتایج مورد نظر حاصل گردید.

Keywords:

توسعه پایدار , پایداری اجتماعی , کیفیت فضای آموزشی , معماری , مشارکت فعال