ارزیابی پاسخهای ایمنی در موش صحرایی به دنبال ایمن سازی با گویچه های سرخ گوسفندی و پروپانولول

پیشینه پروپرانولول به طور کلی یک داروی بی خطر است و از نوع عامل بلاک کننده گیرنده بتا آدرنرژیک میباشد. اثر ضدالتهابی بتا بلاکرها در برخی از اختلالات مبتنی بر سیستم ایمنی مانند بیماری خودایمنی دیده شدهاست علاوه بر این پروپرانولول بر روی سلولهای لوسمی، سلولهای ریه، پوست و کراتینوسیت و فیبروبلاست اثرات سیتوتوکسیک دارد هدف: مطالعات محدودی اثر پروپرانول در بیمای عفونی اثر آن بر سیستم ایمنی را مورد ارزیابی قرار داده اند لذا در مطالعه حاضر سعی شد اثر پروپرانول را بر سیستم ایمنی در مدل عفونی حیوانی بررسی گردد مواد و روشها: در این مطالعه تجربی 9 سر موش صحرایی ویستار جهت مدل آزمایشگاهی به دو مدل گروه کنترل و تیمار تقسیم شدند. در گروه ازمایش در روز صفر پروپرانول و واکسن S19 به صفاق تزریق شد و در روز 15 ازمایش به هر موش صحرایی یک سی سی واکسن S19 به کف پا تزریق گردید در گروه شاهد در روز صفر واکسن S19 به صفاق تزریق شد و در روز 15 آزمایش به هر موش صحرایی یک سی سی واکسن S19 به کف پا تزریق گردید موش های صحرایی برای مدت 20 روز نگهداری شده و رویداد علایم بیماری و بقا آنها مورد بررسی قرار گرفت سپس پاسخهای ازدیاد حساسیت تاخیری DTH قابلیت انفجاری تنفسی در جمعیت سلولها با کمک NBT و عملکرد نوترفیلها با کمک نوترال رد ارزیابی شد یافته ها : نتایج به دست آمده حاکی از ان است که میزان ایمنی سلول DTH قابلیت انفجار تنفسی و تعداد سلول های زنده در گروه تزریقی پروپرانول و گروه شاهد تفاوت معنی داری ندارند. نتیجه گیری: استفاده از پروپرانول به عنوان یک داروی با قابلیت تعدیل کننده سیستم ایمنی نیازمند تحقیقات بیشتری است.

Keywords:

ازدیاد حساسیت تاخیری , انفجار تنفسی , ایمنی سلولی , پروپرانول , نوترال رد