بررسی نقش روانشناسی استراتژیک بر تصمیمات استراتژیک مدیران

اگر مدیریت استراتژیک را فرایند تعیین، ارزیابی اهداف کلی و نیز طراحی و بازنگری استراتژی ها و سیاست های کلی با توجه به عوامل محیطی جهت دست یابی به اهداف بدانیم، ملاحظه می شود که تاکنون در فرآیند مدیریت استراتژیک به نقش انسانو شخصیت وی در تعیین استراتژی ها، اهداف سازمان و تصمیم گیرهای مرتبط توجه زیادی نشده است. لذا تحقیق حاضر به بررسی ارتباط بین روانشناسی مدیریت استراتژیک بر چالش های نظری تصمیم گیری پرداخته است. در این تحقیق از شیوه های شناخت یونگ روانشناس سرشناس آلمانی به منظور شناسایی شیوه های شناخت مدیران استفاده گردید. در نهایت با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون مشخص گردید که بین شیوه عاطفی فکری و عاطفی حسی با تصمیمات استراتژیک مدیران رابطه منفی و معناداری وجود دارد. همچنین بین شیوه ذهنی فکری و شهودی حسی با تصمیمات استراتژیک مدیران رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بنابراین هرچه مدیران شیوه شناختشان به شیوه های شناخت عاطفی فکری و عاطفی حسی نزدیک تر باشد در گرفتن تصمیمات استراتژیک با ریسک کمتری اقدام کرده و کمتر روحیه ریسک پذیری و کارآفرینی در تصمیمات استراتژیک خود دارند و بیشتر متمایل به تصمیم گیری با توجه به واقعیت های قطعی می باشند.همچنین هرچه مدیران شیوه شناختشان به شیوه های شناخت ذهنی فکری و شهودی حسی نزدیک تر باشد، در گرفتن تصمیمات استراتژیک با ریسک بیشتری اقدام کرده و بیشتر روحیه ریسک پذیری و کارآفرینی در تصمیمات استراتژیک خوددارند و بیشتر متمایل به تصمیم گیری با توجه به واقعیت های احتمالی می باشند.

Keywords:

مدیریت استراتژیک , تصمیمات استراتژیک , روانشناسی , روانشناسی تصمیم گیری