ارتباط بین سطح سرمی هموسیستیین و میگرن و تاثیر مکملیاری با ویتامین ها بر روی آن: مروری بر شواهد موجود

Publish Year: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 396

This Paper With 11 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JCE-5-1_004

تاریخ نمایه سازی: 10 تیر 1396

Abstract:

هموسیستیین یک آمینواسید سولفوردار می باشد که به عنوان یک حد واسط در متابولیسم متیونین عمل می کند. مطالعاتاخیر نشان می دهند که افزایش سطح سرمی هموسیستیین می تواند منجر به میگرن و تشدید شدت و فرکانس حملات اینبیماری شود. نتایج برخی مطالعات نشان می دهند که مکملیاری با ویتامین های (B(9), (B(6 و (B(12 می تواند به کاهش غلظت هموسیستیین سرم منجر شود و در کاهش شدت و فرکانس حملات میگرن موثر باشد. هدف از مطالعه ی حاضر، مروری بر مطالعات انجام شده درزمینهٔ ارتباط سطح سرمی هموسیستیین با میگرن و تاثیر مکمل یاری با ویتامین های (B(9), B(6 و (B(12 بر این ارتباط می باشد. این مطالعه مروری با جستجو در پایگاه های اطلاعاتی Science Direct, Scopus, PubMed و Web of Science و با استفاده از کلید واژه های: Homocysteine, Headache ،Migraine و (folic asic, Vitamin B(9), Vitamin B(6 صورت گرفت. در این مقاله مطالعات کارآزمایی بالینی، مقطعی، آینده نگر و گذشته نگر انتشاریافته بین سال های 2015-2000 موردبررسی قرار گرفتند. مطالعاتی که میگرن را با معیارهای انجمن بین المللی سردرد تشخیصداده و بر روی انسان انجام شده بودند وارد مطالعه شده و مقالاتی که به زبان غیرانگلیسی بودند و مطالعاتی که هدف اصلیآن ها سردرد تنشی بود، از مطالعه خارج شدند. در بیشتر مطالعات بررسی شده، سطح هموسیستیین در بیماران مبتلا به میگرن به ویژه میگرن با اورا به طور معناداری بیشتر از افراد سالم و کنترل بوده است. مکملیاری با ویتامین های ((B(9), B(6 و (B(12 باعثکاهش سطح هموسیستیین، شدت حملات میگرن و ناتوانی های ناشی از آن شده است، اگرچه یافته ها در مورد فرکانسحملات میگرن متناقض بود. براساس نتایج، به نظر می رسد که کاهش غلظت هموسیستیین با مکمل یاری با ویتامین های(B(9), B(6 و (B(12 باعث کاهش شدت حملات میگرن و ناتوانی های ناشی از آن می شود، با این وجود به دلیل مطالعات اندکی که در این زمینه صورت گرفته است انجام مطالعات بیشتر پیشنهاد می گردد.

Authors

امید صادقی

دانشجوی دکترای تغذیه، گروه تغذیه جامعه، دانشکده تغذیه و رژیم شناسی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران

مینا ارسنجانی شیرازی

کارشناس ارشد مامایی، گروه مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول، خوزستان، ایران

حمید رسد

کارشناسی ارشد تغذیه، مرکز تحقیقات امنیت غذایی و گروه تغذیه جامعه، دانشکده تغذیه و علوم غذایی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران

ناصح پهلوانی

دانشجوی کارشناسی تغذیه، گروه تغذیه، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران