ممنوعیت تنبیه بدنی کودکان توسط معلمان و مربیان با تاکید بر نقش روحانیون و رهبران دینی در مقابله با آن

یکی از ابعاد نگران کننده و فراگیر کودک آزاری و خشونت، تنبیه بدنی کودکان توسط معلمان، مربیان و کارکنان محیط های آموزشی است. به رغم آنکه در مقررات داخلی و بین المللی، به ویژه پیمان نامه حقوق کودک، ناروایی چنین اقداماتی مورد تاکید قرار گرفته و افزون بر آن، پیامدهای ناگوار آزار و تنبیه بدنی در جسم و روان کودکان مشخص شده است، با این وجود، بسیاری براساس پندارهای بی پایه و رسم های غلط، حق تنبیه بدنی را برای معلمان و مربیان باور دارند و عده ای نیز با استناد به برخی آموزه های دینی این حق را تایید و حتی ولایت بر تنبیه بدنی را برای معلم قایل شده اند. در این نوشتار تلاش شده است ضمن تاکید بر ممنوعیت تنبیه بدنی کودکان توسط معلمان و مربیان از دیدگاه مقررات داخلی و بین المللی، ناروایی آن از دیدگاه فقه اسلامی نیز بیان شود و سپس به نقش موثر و فراگیر رهبران و روحانیون در ترویج حمات از کودکان، مقابله با خشونت علیه آنان و رفع پندارها و باورهای نادرست پرداخته شود، عامل مهمی که در هشتمین بیانیه مجمع جهانی مذاهب برای صلح (کیوتو-2006) مورد عنایت قرار گرفته و متاسفانه تاکنون به طور شایسته بهره برداری نشده است.

Keywords:

تنبیه بدنی , کودک , تنبیه بدنی توسط معلم , قابله باخشونت , رهبران و روحانیون دینی