برنامه ریزی فضایی مناطق ساحلی با تاکید بر گردشگری پایدار(مطالعه موردی: محور شهرهای ساحلی نور، ایزدشهر، رویان، استان مازندران)

توسعه پایدار از مهم ترین جنبش های محیط زیستی است که هدف آن بررسی پیامدهای فضایی تصمیم گیری ها و سیاست گذاری ها در مقیاس کلان و خرد است. این موضوع در ایران و به خصوص درنواحی ساحلی دریای مازندران به علت موقعیت استراتژیک و گردشگر پذیری نابرابری در دسترسی به خدمات رفاه عمومی و تخریب سرمایه های طبیعی را به همراه داشته است. طی چند سال اخیر، توسعه بی برنامه و ساخت شهرک های مسکونی محصور (گردشگری ناپایدار)، منجر به توسعه شهرها در لبه ساحل (اختصاصی کردن ساحل) و از بین بردن زمین های کشاورزی، شده است. هدف پژوهش حاضر حفظ سرمایه های طبیعی مناطق ساحلی و استفاده صحیح برای جذب گردشگر و نیز برقراری رقابت سالم برای دستیابی عادلانه ساکنین وگردشگران برای دستیابی به کلیه خدمات می باشد. مقاله پیش رو مبتنی بر برنامه ریزی راهبردی و روش تحلیل آن به صورت کیفی وجمع آوری اطلاعات نیز به روش کتابخانه ای و پیمایشی انجام شده است. نتایج حاصل از بررسی ها بیانگر اینموضوعست که برخلاف ساحلی بودن و پیوستگی میان این سه شهر، تاکنون طرح مجموعه شهری برای این سه شهر تدوین نشده و طرح های فرادست تهیه شده در ایجاد محدودیت های توسعه فضایی ودرنظر گرفتن همه ابعاد فضایی منطقه ناتوان بوده اند. لذا این تحقیق با هدف حفظ محیط زیست و ایجاد محیط مسکونی پایدار، راهبردهایی را درجهت آزادسازی سواحل، کاهش آلودگی ها و ایجاد فرصت های شغلی پایدار ارایه داده است.

Keywords:

توسعه پایدار , نواحی ساحلی , آزادسازی سواحل , گردشگری , عدالت فضایی , برنامه ریزی فضایی