تجلی انرژی های تجدید پذیر در معماری

درعصرمدرن تامین رفاه جامعه سرلوحه توسعه قرارگرفت، اما با مطرح شدن مباحث مربوط به رابطه میان انسان، محیط زیست و توسعه در دھه ی 1970 مفھوم توسعه پایدارمورد توجه جدی قرار گرفت. با فعالیتھای علمی دانشگاه ھا و متخصصان علوم انسانی درکنارکمسیون جھانی محیط زیست و توسعه سازمان ملل درسال 1987 اصولی برای توسعه پایدار تعیین گردید. اما ورود رسمی مفاھیم توسعه پایدار به مسایل روز جھان درسال 1992 درکنفرانس محیط زیست و توسعه پایدار در ریودوژانیرو اتفاق افتاد. رشد علم و صنعت در جھان امروز، روش ھای مختلف استفاده از انرژی را که در دوران قبل از انقلاب صنعتی معمول بود دگرگون کرده و شناخت منابع انرژی ھای جدید تحولی بزرگ در توسعه صنعتی و تکامل اجتماعی بشر بوجود آورد. به دلیل ایجاد بحران انرژی در جھان و پایان پذیر بودن منابع انرژی ھای تجدیدناپذیر و ھمچنین افزایش آلودگی محیط زیست به دلیل استفاده بی رویه از انرژی ھای فسیلی لزوم استفاده از انرژی ھای پایدار مخصوصا در بخش ساختمان مورد توجه قرارگرفته است. این مقاله بر مبنای پژوھش توصیفی- تحلیلی و بر مبنای تجربیات و پژوھشایی که در زمان حاضر پیرامون توسعه و خلق محیط پایدار در راستای متجلی نمودن انرژی ھای پایدار مطرح گردیده استوار است. نتایج حاصل از این پژوھش نشان می دھد که با توجه به روند رشد تکنولوژی و مطرح شدن مبحث انرژی ھای تجدیدپذیر و کاھش مستمر ذخیره انرژی ھای تجدیدناپذیر و ھمچنین وجود منابع مناسب انرژی ھای پایدار (خورشید، آب، باد و...) در کشور ما معماران با طراحی معماری مناسب و ھماھنگ با اقلیم و با استفاده از الگوھای معماری ایرانی که به شیوه ھای مناسبی از انرژی ھای پایدارھمچون باد و حتی انرژی خورشید درطراحی معماری بھره می گرفتند، می توانند با توجه به تکنولوژی و علوم جدید، فضایی مناسب و با آسایش حرارتی مطلوب به وجود آورند.

Keywords:

انرژی , انرژی های نو , انرژی های تجدید پذیر , معماری سبز , معماری پایدار