طراحی مرکز تفریحی و آبی میاندوآب با رویکرد معماری پایدار

امروزه دیگر بر ما روشن است که ھیچ شھر یا منطقه ای نمی تواند خود را مستقل از محیط اطراف بداند دراین میان مراکز تفریحی به عنوان جزء ضروری و لایفنک محیط پیرامون شھرھا می تواند عملکرد ھای معینی داشته باشد، عملکرد ھایی مانند تزیینی و تفریحی که کمبود آن می تواند مشکلات جدی در حیات شھرھا به وجود آورد. مراکز تفریحی در ایران موضوع جدیدی نیست اما پایداری زیست محیطی موضوعی جدید می باشد که مزایای مربوط به آن در گرو استفاده گسترده و کلان از آن می باشد. یکی از راه حل ھای رسیدن به پایداری زیست محیطی آشنایی با اھمیت فضای سبز و توجه به آن در راستای رسیدن به معیارھای توسعه پایدار می باشد. مقاله حاضر بر اساس روش توصیفی_تحلیلی تھیه شده است و ھدف آن نقش طراحی مراکز تفریحی در شھرھا در جھت نیل به معیارھای توسعه پایدار شھری می باشد. نتیجه آنکه اثرات توسعه مراکز تفریحی در شھرھا، سبب بھبود کیفیت زندگی شھروندان می شود و به طور کلی موجب ارتقای پایداری زیست محیطی شھر در راستای تحقق اھداف توسعه پایدار می گردد. اھمیت مراکز تفریحی شھری و پارکھا تا بدان حد است که امروزه وجود این کاربری به عنوان یکی از شاخص ھای توسعه یافتگی جوامع به حساب می آید.

Keywords:

طراحی , فضای سبز شهری , معماری پایدار , توسعه پایدار , مرکز تفریحی