بیماری پارکینسون

پارکینسون از گروه بیماری های تحلیل برنده دستگاه خارجی هرمی است که در آن یاخته های جسم سیاه واقع در مغز میانی به تدریج از بین می روند و دوپامین که توسط آنها ساخته می شود، کاهش می یابد. بیماری پارکینسون به انواع مختلف تقسیم بندی می شوند ؛در بررسی آسیب شناختی، جسم سیاه رنگدانه های خود را از دست می دهد و درون سلول های آن ذراتی بنام Lewy bodies مشاهده می گردد. نشانه پاتولوژیکی پارکینسون، آسیب های وخیم و پیش رونده در نورونهای دوپامینرژیک و بیشتر در جسم سیاه است.بسیاری از اختلالات عصبی با تشکیل تجمعات پروتیینی پایدار، منظم و رشته ای که بنام فیبریل های آمیلوییدی نامیده میشوند .فرمهای آمیلوییدی آلفاسینوکلیین یکی از ترکیبات اصلی تجمعات )لویی بادی( درون سلولهای دوپامینرژیک در این پروتیین میتواند به فضای خارج سلولی ترشح شود و با مکانیسم های مختلف به سلول گیرنده وارد شود و بیماری زایی را به سایرسلول ها منتقل کند. آلفا سینوکلیین مدت زمان طولانی است که به خاطر اهمیت و با توجه به نقش آن در پیشرفت ییماری - پارکینسون مورد توجه قرار گرفته است. این پروتیین انعطاف پذیری ساختاری قابل توجهی را نشان می دهد و این ویژگی و خواص ها مهم هستند برای عملکرد صحیح سلولی و یا پیشرفت پاتولوژیک بیماری پارکینسون است. تشکیل انواع الیگومرهای داخل سلولی از تجمع های آلفا سینوکلیین در جسم سیاه مغز مرتبط است با پیشرفت بیماری پارکینسون تجمع و رسوب پروتیین نورونی آلفا - - سینوکلیین در ناحیه ی جسم سیاه مغز یک ویژگی کلیدی پاتولوژیک بیماری پارکینسون است. این پژوهش با هدف بررسی انواع بیماری پارکینسون و پاتولوژی پارکینسون با حضور لویی بادی ها و از دست دادن نورون های دوپامینرژیک در جسم سیاه مورد بحث قرار می گیرد.

Keywords:

پارکینسون , انواع پارکینسون , تجمع لویی بادی