شناخت شناسی در معماری و بررسی نقش آن در احیاء مفهوم مکان

همه ی انسان ها با هر نوع تلقی و با وجود اختلاف مراتب و روش ، در پی سکونت و آرامش راستین اند. از آنجا که خواستگاه سکونت اساسامقوله ای درونی و متعلق به شناخت انسانی است، تنها محیطی متناسب با دستگاه شناخت شناسی انسان می تواند زمینه ی بیرونیسکونت را فراهم کند. چرا که پیوند درون و بیرون امری ذاتی برای انسانها و بی زمان و بی مکان است. اگرچه شناخت شناسی اساسا بحثیفلسفی است اما دامنه ی نفوذ و تاثیر آن هرگز برفلسفه محدود نگردیده است، بلکه عرصه های مختلف دانش و هنر را در بر گرفته است.در این میان معماری جایگاه ویژه ای دارد. در این مقاله به منظور بررسی رابطه مابین شناخت و معماری در نخست به لایه های بنیادی ترشناخت یعنی شناخت و زندگی اشاره شده است. برای بیان رابطه شناخت و زندگی که طبعا بحثی نظری و فلسفی است به دو دیدگاهعمومی شرق و غرب و تعابیر ایشان از مفاهیم شناخت و زندگی پرداخته شده است. بعد از بیان اوضاع فلسفی و یا فکری در جهان غربو شرق و همچنین بررسی دیدگاه روانشناسان در ارتباط با دستگاه شناخت شناسی و فرایند شناخت و با بررسی رابطه شناخت شناسی با مکان و با توجه به نحوه نگرش به جهان پیرامون در معماری دوره سنت در ایران و تاثیر سیستم شناختی و جهان بینی جامعه دراحداث مکان در معماری معاصر، می توان به منشا اختلافات در مفهوم مکان با نگاه کیفی به نحوه سکونت امروز بشر دست یافت. آنچهبدان نیازمندیم بازگرداندن احساس صمیمیت و تعلق به مکان ها و تبدیل آنها به زمینه ای پر معنا برای زندگی است.

Keywords:

شناخت شناسی , معنا , مکان , سکونت , معماری