بازشناسی اصول توسعه پایدار در طراحی مجموعه تفریحی و توریستی

گردشگری به عنوان یکی از مهمترین پدیده های هزاره سوم، طی نیم قرن گذشته با رشد تصاعدگونه خود تاثیر بسزاییدر رشد و پویایی اقتصادی و تبادلات فرهنگی کشورها داشته است. به طوری که بسیاری از صاحب نظران، قرن حاضر راقرن گردشگری نام نهاده اند. امروزه گردشگری به واقعیت مهم اقتصادی و اجتماعی تبدیل شده است، که در همه محیطها و مکان ها مانند شهر، روستا، کوهستان، جنگل، سواحل و جز اینها وجود دارد. لازمه گردشگری و گردشگر اقامت درمنطقه انتخاب شده می باشد. امروزه مجموعه های تفریحی و توریستی جهت ارایه خدمات به گردشگران طراحی میشوند که از اصول معماری پایدار در جهت توسعه پایدار بهره می گیرند. معماری، برای برطرف نمودن بسیاری از نیازهایبشر بوجود آمده است اما از دیدگاه گردشگری، معماری دو نقش اصلی را دارا است که عبارتند از لازمه و جاذبه. لازمه درحوزه زیرساختهای صنعت گردشگری قرار می گیرد درحالیکه جاذبه، جزیی از جاذبه های فرهنگی است که در آن دستهبندهای متفاوتی به منظور جاذبه های معماری در نظر گرفته شده است. این پژوهش در روشی توصیفی- تحلیلی گردشگری و معماری پایدار را واکاوی کرده، از توسعه پایدار و گردشگری پایدار سخن گفته و اصول گردشگری پایدار رابیان می کند و پس از مقایسه چندین مجموعه تفریحی و توریستی به ارایه اصولی برای طراحی های آینده در جهترسیدن به اهداف توسعه پایدار و جذب بیشتر گردشگر می پردازد.

Keywords:

گردشگری , توسعه پایدار , معماری پایدار , مجموعه تفریحی و توریستی