طراحی پایدار فضای بازعمومی شهری با هدف مواجهه با بحران (نمونه موردی : منطقه هفت تهران)

یک فضای شهری خوب فضایی است که بتواند نیازهای مختلف مردم را پاسخ دهد. فضاهای باز شهری از جمله مهم ترینفضاها جهت استفاده در زمان بحران هستند. از مهم ترین کیفیت هایی که می تواند چنین فضای شهری مطلوبی ایجادکند، انعطاف پذیری است. مردم حضور در فضاهایی را مطلوب مر دانند که بتواند نیازهای مختلفشان را بسته به تغییراتزمانی، محیطی و اجتماعی پاسخگو باشد. هدف این مقاله شناسایی چالش های فضاهای عمومی و ارایه پیش بینی هاییجهت طراحی پایدار در مواقع بحران است. طراحی صورت گرفته در این فضاها باید به صورت منعطفانه باشد. انعطافپذیری این فضاها شامل انعطاف پذیری در عملکرد و کارکرد، انعطاف پذیری در زمان استفاده و همچنین انعطاف پذیریدر مبلمان و اجزای سازنده فضاهاست. در این پژوهش ضمن شناسایی شاخص ها و معیارهای عینی و ذهنی، در طراحیپایدار، قابلیت انعطاف و پایداری فضاهای عمومی شهری در مواجهه با شرایط بحرانی و در زمانهای مختلف در منطقههفت تهران بررسی و در ادامه تناسب و تطبیق فضاهای عمومی شهری با نیازهای شهروندان به چالش کشیده است. روشتحقیق توصیفی–تحلیلی با رویکرد کیفی و با استفاده از روش مطالعه منابع کتابخانه ای، اسنادی، پیمایش و برداشتهای میدانی می باشد.

Keywords:

فضای باز , چندعملکردی , انعطاف پذیری , بحران