بررسی رابطه بین باورهای هوشی وانگیزش پیشرفت با یادگیری خودتنظیمی دانش آموزان

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه علی بین باورهای هوشی و عملکرد تحصیلی با میانجی گری هدفهای پیشرفت، خودکارآمدی، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و انگیزش درونی در دانش آموزان بود. در این مطالعه توصیفی- همبستگی، جامعه آماری را کل دانش آموزان دبیرستانهای دوره دوم دبیرستانهای دولتی تشکیل دادند که به روش تصادفی چند مرحله ای 230 دانش آموز از آموزش و پرورش شهرستان بجنورد به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش مقیاس نظریه تلویحی هوش(ITIS ، (مقیاس الگوهای یادگیری انطباقی (PALS ، (پرسشنامه راهبردهای انگیزشی برای یادگیری (MSLQ (و مقیاس تجدیدنظر شده انگیزش تحصیلی هارتر (HAM-R (بودند. ارزیابی مدل پیشنهادی با استفاده از روش تحلیل مسیر انجام گرفت .جهت آزمون روابط غیر مستقیم از آزمون بوت استراپ در دستور کامپیوتری ماکرو پریچر و هیز استفاده شد . بر اساس نتایج این پژوهش، مدل پیشنهادی از برازش قابل قبولی با داده-ها برخوردار بود. برازش بهتر از طریق حذف مسیر جهت گیری هدف عملکردگرا به انگیزش درونی و اضافه نمودن مسیر راهبردهای یادگیری خودتنظیمی به خودکارآمدی به دست آمد . به طور کلی، در مدل پیشنهادی پژوهش، نتایج نشان داد که باورهای هوشی هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیر مستقیم از طریق هدفهای پیشرفت، خودکارآمدی، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و انگیزش درونی با عملکرد تحصیلی رابطه دارد.

Keywords:

خودکارآمدی , راهبردهای یادگیری , خودتنظیمی , انگیزش درونی , دانشآموزان