باز آفرینی پایدار شهری از طریق عوامل محرک توسعه، رویکردی جهت نوسازی اجتماعی در بافت فرسوده (نمونه موردی محله گردکل نوشهر)

احیای بافت های فرسوده شهری امری است که محلات این بافت ها بیش از هر زمان دیگری به آن نیازمندند. دررویکرد باز آفرینی بافت های آسیب دیده، تاکید بر احیاء روابط اجتماعی و نوسازی این روابط در کنار نوسازی کالبدی و عملکردی از مهمترین راهکارهایی ست که می بایست مورد توجه قرار گیرد. این مقاله با استفاده از روش تحقیق توصیفی و تحلیلی ، با تکیه بر تجارب میدانی ، به بررسی بهره گیری از پتانسیل های موجود در محلات بافت فرسوده (محله گردکل نوشهر) در جهت رسیدن به راهکارهای کالبدی ،و نیز بهبود شرایط اجتماعی با تاکید بر باز آفرینی مراکز اجتماعی- سنتی موجود در این محلات، و همچنین جاذبه های زیست محیطی موجود در این بافت ها پرداخته است که می تواند برنامه های بازآفرینی بافت های فرسوده را از جنبه کالبدی صرف خارج کرده و جنبه های اجتماعی و فرهنگی را برجسته تر و تاثیر گذارتر نماید. هدف از این مقاله بررسی بازآفرینی پایدار شهری در بافت فرسوده از طریق شناسایی عوامل محرک توسعه، در فرآیند بازآفرینی شهری می باشد. لذا به بررسی نقاط ضعف و قوت بافت نمونه و شناسایی پتانسیل های موجود بافت پرداخته شد و عوامل محرک توسعه دسته بندی گردید. یافته های این پژوهش نشان می دهد که احیای بافت فرسوده با استفاده ازعوامل محرک در دیدگاه باز آفرینی پایدار میزان حس اجتماعی و تعلق مکانی ساکنان را به محلات شان افزایش می دهد. همچنین با توجه به دیدگاه توسعه پایدار و تاکید آن بر توسعه درونزا و بهره گرفتن از پتانسیل ها و امکانات بالقوه درون بافت ، از طریق ایجاد فضاهای شهری پایداردر اراضی بایر درون این بافت ها، می توان حیات اجتماعی- اقتصادی را به محلات فرسوده شهرها بازگرداند.

Keywords:

باز آفرینی شهری , محرک توسعه , بافت فرسوده , حس اجتماعی , نوشهر