بررسی ارتکاب قتل در حالت مسلوب الاراده (مطالعه موردی ارتکاب قتل در حالت عدم تعادل ناشی از مصرف مواد روانگردان)

یکی از بنیادی ترین پایه های مسیولیت کیفری وجود اراده و اختیار در مجرم می‬باشد؛ به نحوی که اگر مرتکب جرم حین ارتکاب جرم اراده و اختیار نداشته باشد، از نظر قانون عمل وی جرم به شمار نمی‬آید. زوال اراده و اختیار می‬تواند علل گوناگونی داشته باشد؛که مصرف مواد مخدر به ویژه روان گردان‬ها بدلیل تاثیرات مخربی که بر روان افراد می‬گذارند قطع یقین می‬توانند یکی از آن علل باشند. با این حال در قانون مجازات اسلامی مصوب 1370 به مسلوب الاراده گی ناشی از مصرف مواد مخدر اشاره‬ای نشده بود؛ و قانونگذار تنها در مواد 53 و 224 قانون مذکور صرفا به موضوع مستی به عنوان یکی از عوامل رافع مسیولیت کیفری اشاره کرده بود؛ که این خلاء تقنینی منجر به صدور نظریات و صدور آراء متناقضی در این خصوص شده بود؛ همین امر باعث شد تا قانونگذار در ماده 154 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 علاوه بر مستی، مصرف مواد مخدر و روانگردان‬ها را نیز با وجود شرایطی به عنوان یکی از علل موانع مسیولیت کیفری یاد کند. با این حال در خصوص ارتکاب جرم به ویژه قتل در حالت مسلوب الاراده‬گی ناشی از مصرف مخدرها و به ویژه روان گردان‬ها ابهامات و اختلاف نظرهایی کماکان وجود دارد؛ که بعضا به صدور آراء متفاوت و رویه‬های متناقض در محاکم منجر شده است. لذا این پژوهش درصدد است با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی ضمن پاسخ به این سوال که: نوع قتل در حالت عدم تعادل ناشی از مصرف مواد مخدر و روان گردان‬ها چیست به تبیین و تحلیل ارتکاب قتل ناشی از تاثیر مصرف مواد مخدر و روانگردان‬ها پرداخته، ابهامات و تناقضات در این خصوص را شناسایی و از منظر حقوقی و کیفری بررسی نماید.

Keywords:

مسلوب الاراده , قتل , مسیولیت کیفری , مواد مخدر , روان گردان ها