مطالعه تطبیقی فسخ قرارداد اقساطی درکنوانسیون بیع بین المللی کالا وحقوق موضوعه ایران

بی تردید هدف نهایی طرفین از انعقاد هر قراردادی، اجرای آن است. در همین جهت کوشش اکثر نظام های حقوقی این است که قرارداد حتی المقدور اجرا شده و از فسخ آن اجتناب شود. اما در مواردی اجرای قرارداد امکانپذیر نیست و ناگزیر باید قرارداد را فسخ کرد. قراردادهای اقساطی نیز از این قاعده مستثنی نیستند و در شرایطی قابلیت فسخ دارند. براساس ماده 73 کنوانسیون، در قراردادهای اقساطی، اگر طرف متعهد مرتکب نقض اساسی در اجرای یکی از تعهدات خود شود، طرف مقابل حق خواهد داشت که قرارداد را در بخش مربوط به آن تعهد فسخ نماید. همچنین اگر متعهدله براساس دلایل موجهی مثل تاخیرهای متعدد در اجرای تعهدات به این نتیجه برسد که متعهد در اجرای تعهدات آینده خویش مرتکب نقض اساسی خواهد شد، حق خواهد داشت در یک ظرف زمانی متعارف، قرارداد را به طور یکجانبه فسخ نماید. در قوانین موضوعه ایران، نص عام و صریحی در خصوص قراردادهای اقساطی وجود ندارد، بنابراین میتوان فسخ آن را تابع کلیات فسخ قراردادها در حقوق ایران دانست. بنابراین همانطور که در زمینه تخلف از شروط ضمن عقد و موارد مربوط به خیارات، قانونگذار فی الجمله این مبنا را قبول کرده که متعهدله بتواند در این موارد مشخص، معامله را فسخ کند، در مورد قراردادهای اقساطی نیز میتوان همین موارد را در نظر گرفت.

Keywords:

فسخ , قرارداد اقساطی , حقوق ایران , کنوانسیون بیع بین المللی کالا