آشکار سازی تغییرات محیطی دریاچه جایدر با استفاده از تکنیک پذیرایی مغناطیسی، تعیین بافت رسوبات و ترمولومینسنس

زمین لغزش کبیرکوه به عنوان بزرگترین زمین لغزش دنیا با مسدود کردن مسیر رودخانه کشکان، دریاچه جایدر را شکل داده است. در این پژوهش رسوبات دریاچه جابدر به منظور آشکارساز شرایط شکل گیری، تغییرات محیطی و تعیین سن رسوبات مورد بررسی قرار گرفت. روش مطالعه در این تحقیق، میدانی- تحصیلی است که شامل استفاده از ابزارهای مختلفی مانند نقشه های توپوگرافی و زمین شناسی، تصاویر ماهواره ای، GPS و نمونه برداری جهت تعیین بافت رسوب به روش شیکر، تکنیک پذیرایی مغناطیسی و سن سنجی به روش ترمولومینسنس می باشد. همچنین برخی پارامترهای فیزیومتری دریاچه مانند: وسعت، حجم آب و حجم رسوبف حداکثر عمق و متوسط عمق مبادرت شده است. با انجام آزمایش بر روی نمونه ها مشخص گردید استفاده از تکنیک پذیرایی مغناطیسی به علت ویزگی های رسوبی مقدور نمی باشد. نتایج حاصل از سن سنجی نشان داد که دریاچه جابدر با زمان پایداری 7600 سال یکی از پایدارترین دریاچه های سدی در جهان است. بر اساس نمونه های برداشت شده از قسمت تحتانی رسوبات دریاچه در ارتفاع 660 متری از سطح دریا سنی در حدود 1400±12600 سال به دست آمد. با توجه به مقطع رسوب برداشت شده بافت های رسوبی موجود مربوط به سه دوره ی آب و هوایی گرم و خشک و چهار دوره ی آب و هوایی مرطوب می باشد.

Keywords:

تغییرات محیطی , تکنیک پذیرایی مغناطیسی , ترمولومینسنس , بافت رسوب , دریاچه جایدر